بیداخوید درکتب تاریخی ولغت نامه ها به معنی: صحرای سبز تعریف شده است.(بیدا به معنی صحرا وخوید به معنی سبز وخرم)

---

درصورتیکه هریک از دوستان مستندات قویتری ویا منابع معتبری دراختیار دارند که این معنی را تغییر دهد اعلام بفرمایند.

---

اخیرا مشاهده شده دربعضی از اسناد وقولنامه های قدیمی از بیداخوید بانام مرویژه نام برده شده که دراین رابطه مستنداتی دردست نیست .اگر دوستان مدرک یا سند معتبری در اختیار دارند جهت اصلاح وانتشار ارایه کنند .تشکر میکنم.

---

 

خاطره ای از علی لطفی

یه خاطره واقعی تعریف کنم احرام شده بودیم وبا اتوبوس به سمت مکه می رفتیم یه بنده خدا در امد وگفت هر که چها ر صلع خانه خدا نماز بخواند تمام نمازهای قضا اش بخشیده می شود من هم درجواب گفتم وجب  به وجب دور خانه خدا نمار می خوانم نماز قصا هم زیاد دارم به گردن شما نتوانست جوابم بدهد

---

---

خاطرات دونه دونه یادم می اید یه روز تو چادر توخط نشسته بودیم ده پانزده نفری نشسته بودیم دور هم یک ارپاچی با گلوله اش بعل دست من بود رو ضامن هم نبود منهم با این ازپچی ور می رفتم که یهو ماشه را چگاندم تنها شانسی که اوردم گلوله خرج نداشت اگر منفجر میشد من باتمام دوستهیمان از بین می رفتیم هیچکس متوجه نشد فقط خودم صدا ماشه را شنیدم ورنگ ورخسارم پرید مرده وزنده شدم به خدا هنوز صداش تو گوشم است بعد از چند سال.

---

 

بنام خدا  حاج علی لطفی هستم این خاطره بر می گردد به سال ۶۱ وبرج ۶  هم مدرسه می رفتم وهم تو عکاسی تو خیابان مهدی کار می کردم که بعد از ظهر پنچشنبه رفتم خلد برین اهنکران نوارش با بلندگو جهت تبلیغ جبهه پخش می شد ان موقع تصمیم به رفتن جبهه گرفتم رفتم بسیج ثبت نام کردم ودر باغ خان اموزش دیدم روز اخر اموزش جنب پارک کوهستان سینه کوه توسط فزمانده تیر به پایم خورد وروانه بیمارستان فرخی شدم بعد از پانزده روز مرخص شدم وچندروز استراحت با گروهان بعدی اعزام به جبهه شدم ودرخط دو جبهه مستقر شدیم که انجا پدر شهید مهدی قدیری در تدارکات بود وماه بعد هم هادی هادی وشهید بسر خاله ام شهید محمد میر علی وازاده محمد رضایی وجند نفر از هم ولایتیها انجا هم را دیدیم تا اینکه عملیات والفجر مقدماتی شروع شد وماها را سوار بر تانک ونفر بر کردند وعملیات شروع شد شب تا صبح روی تانگها بودیم وچقدر جلو رفتیم وحتی اسیر هم شدیم بدون اینکه خودمان بدانیم تنها عملیاتی بود که لوح رفت وگلی از خاکمان به دست عراقیها افتاد زمانی که امدیم عقب محمد میرعلی شهید محمد رضایی اسیر هادی هادی مجروح شد پسر اکبر ملاحسن میگم که بنده خدا مرد وشهید حسابش نکردند که به نطر من شهید می باشد این عملیات توسط لشگر نجف اشرف انجام شد که بجه های یزد واصفهان بود که از جهارصد وپانصد نفر ۱۵۰ نفری سالم بر گشتند بقیه یا شهید یا اسیر یا مفقود شدند از خط توسط گمپرسی به عقب برگشیم بهد هم امدیم اهواز بعد هم به یزد چون شگست بزرگی خورده بودیمبرای اینکه به ما روحیه بدن اوردند تهران ملاقات امام که نپذیرفت ولی به کاخ ریاست جمهوری رفتیم وخامنه ای برایمان سخنرانی کرد وبه یزد بر گشتیم من بعدش سریع به کرج امدم ودرس وکار را در کرج شروع کردم

 

---

---

خاطره ای از علیمحمد رضایی(حسین ریش)

ع : کارگر، رحیم، داستان ها و حکایت های حج، ص 120
سفیان ثوری حکایت می کند، در مکه مشغول طواف بودم، ناگاه مردی را دیدم که قدم از قدم برنمی داشت، مگر این که صلواتی می فرستاد. به آن شخص خطاب کردم: چرا تسبیح و تهلیل نمی کنی و اتصالًا صلوات می فرستی؟ آیا تو را در این خصوص حکایتی هست؟ گفت: تو کیستی خدا تو را بیامرزد؟ گفتم: من سفیان ثوری هستم. جواب داد: به جهت این که تو در اهل زمان خود غریبی، حکایت خود را به تو نقل می کنم.

سالی من در معیت پدرم سفر مکه نمودیم. در یکی از منازل پدرم مریض شد و با همان مرض از دنیا رفت. صورتش سیاه شد و چشمانش کبود و شکمش آماس کرد. من گریه کردم و به خود گفتم که پدرم در غربت فوت کرد آن هم به این وضعیت، ناچار رویش را با لباسی پوشانیدم و همان ساعت خواب بر من غلبه کرد. در خواب شخصی را دیدم بی اندازه زیبا و خوش صورت بود و لباس های فاخر در برداشت. شخص مزبور نزد پدرم آمد و دستش را به صورت پدرم کشید؛ ناگهان صورتش سفیدتر از شیر شد و دستش را به شکم پدرم مسح کرد، به حال اوّلی برگشت و اراده نمود که برود. برخاستم و دامن عبای او را گرفتم و عرض کردم: ای سرورم! تو را قسم می دهم به خدایی که در همچو وقتی تو را بر سر بالین پدرم رسانید، تو کیستی؟

فرمود: مگر مرا نمی شناسی؟ من محمد رسول خدایم. پدر تو معصیت بسیار می نمود، الّا آن که به من بسیار صلوات می فرستاد. همین که این حالت به پدرت روی داد، مرا استغاثه نمود و من پناه می دهم به کسی که مرا صلوات زیاد بفرستد. پس من از خواب بیدار شدم، دیدم رنگ پدرم سفید شده و بدنش به حال اوّلی برگشته. این است از که از آن زمان به بعد من شب و روز به صلوات مداومت دارم. [1]

---

خاطره ای از محمد رضا احمدی

بسم الله الرحمن الرحیم

◀️ قسمت دوم
همه دوستان و همسنگران تنها با وسایل ابتدایی با بیل دستی و تعدادی گونی های خاک می خواستیم جلو ورود آب را بگیریم
ولی سرعت آب بیشتر از توان ما بود .
چون خاک های منطقه کوشک خاک رس بود و با نفوذ آب به این خاک عملا کار ما و دوستان رزمنده را دشوارتر می کرد .
هر دفعه که گونی خاک در مسیر جریان آب پرتاب میکردیم باعث لیز خوردن بیشتر خاکریز می شدیم .
با پیشنهاد بنده و سردار شهید حمید دانشجو دو نفری یک عدد ورق پیلت فلزی که قبلا برای جلو گیری از نفوذ رطوبت در کف سنگر نصب کرده بودیم ، برداشتیم و سریع گذاشتیم وسط شکاف خاکریز و خودمان با پشت به ورق فلزی تکیه دادیم ،نصفی از بدنمان در گل و لای فرو رفته بود .
یکی دو نفر از دوستان به کمک ما آمدند و با تکیه بر ورق فلزی تقریبا کنترل آب بدست گرفتیم .
دیگر همسنگران با شدت تمام گونی های پر از خاک را میگذاشتند پشت ورق فلزی .
حدود یک ساعتی طول کشید با این شیوه موفق شدیم جلو شکسته شدن کامل خاکریز را بگیریم.

---

آقا اسم فاو اومد جا داره یه خاطره جالب تعریف کنم
این هم از شیطنت بچه های تیپ یزد در خط مقدم جنگ ،
من سرباز پاسدار بودم ،جمعی نیروی دریایی سپاه ،
یگان دریایی نه؟؟؟
نیروی دریایی سپاه با مرکزیت قرارگاه نوح
ما توی شهر فاو جاده فاو ام القصر مستقر بودیم ،
یکی از بچه های اطلاعات عملیات نیروی دریایی یه شب به من گفت فلانی میخایی  بری محور یزدی ها
پیش هم شهریهات؟؟
گفتم آره ، می رم گفت خوب خبرت میکنم ،
ساعت ده شب بود اومد پیشم که بیا بریم ،
یکی موتور 125تحویل من بود
سوار شدم این بنده خداهم ترک موتور سوار شد،
نسبتا چاق هم بود
خوب نمی شد چراغ روشن کرد و باید بانور مهتاب می رفتیم خط یزدی ها،
چون خیلی وقت آنجا بودم تقریبا همه جاده ها را میدونستم ،
حرکت کردیم طرف محور یزدی ها ،رسیدیم به سه راهی ، دیدیم یک نفر با کلافه آهنی اینجا کنار جاده روی یکی گونی نشسته  و یه چی هم مثل اسلحه دستشه ،
خواستم ازش عبور کنم این دوستمون گفت بایست ،اینها بسیجی هستن ، اونهم از نوع یزدی یش،اول میزنن و بعد ایست میدن ،
بایست به او بگیم و بریم ،
زیر نور کم مهتاب کنار این یارو ایستادم و با لهجه یزدی گفتم اخوی سلام ،
دیدم جواب نداد ،،حالا جلوی این دوستمون هم کلاس گذاشتم که کنار هم شهریها هستم و باز گفتم اخوی سلام خوبد،
دیدم کسی جواب نداد ، طرف سه چهار متری ما بود ولی جواب نمیده ،
از آنجایی که شبی یکی دوتا از نیروهای اطلاعات عرق را توی فاو دستگیر میکردن نا خواسته دستم را بردم روی کلت کمرم ،
اون برادر سپاهی هم زودتر ازمن سریع کلتش را درآورد و مسلح کرد ،
دو نفری حسابی جا خوردیم ،
بعد این دوستمون کلت را بادست در حالت شلیک گرفت و یواش یواش رفت جلو ،منم که از ترس اب دهانم را نمی تونستم فرو بدم موتور را دور زدم که اگر عراقیها هستن و تا اینجا اومدن و کسی نفهمیده سریع فرار کنیم
بعد این دوستمون لوله کلت را گذاشت پشت کله این طرف و گفت لاتحرک؟؟و چند کلمه عربی بلغور کرد
دیگه حسابی ترسیده بودم
گفتم وای که اسیر شدیم
حالا مرتب هم گلوله اینطرف و اونطرف میومد زمین،
بعد به من گفت بیا بازرسی بدنیش کن ، موتور گذاشتم روی جک ، کلت هم غلاف کردم و با ترس و لرز یواش یواش رفتم جلو، همینکه دست زدم به این طرف و تکانش دادم دیدم افتاد و مثل اینکه  چند تیکه شد ، هواهم روشن نبود
کلافه آهنی سرش غل خورد رفت وسط جاده و خودش هم افتاد توی کلوخها،از شدت ترس نعره ای زدم و پریدم روی موتور؟اون دوستمون هم چنان پرید ترک موتور که همانجا دو نفری افتادیم ،حالا این بنده خدا سپاهی سنگین هم بود اقتدا روی من و موتور ، بلند هم نمیشه ، هی میگم برادر سمیعی بلند بشید لطفا، خورد شدم ، بنده خدا نمی تونست بلند بشه،
به هر زحمتی بود بلند شدیم و دیدم تنهام ،نگاه کردم دیدم بنده خدا چندمتر جلوتر زیر نور مهتاب معلومه داره می ره ،
منم از ترس دیگه موتور روشن نکردم ،دست گرفتم و هن هن کنان دبدو؟؟
مقداری رفتیم و دونفری نشستیم استراحت کردیم و حالمون که جا اومد برگشتیم ، فکر میکردیم این یکی بسیجی هست و ترکش خورده و شهید شده هنوز نیومدن برای تعویض پست،
باز یواش یواش برگشتیم موتور را سروته کردم و چراغ موتور لحظه ای روشن کردم دیدم این یکی جنازه عراقی هست که یزدی ها به حالت نشسته  نگهش داشتن  و یه تیکه چوب هم دستش دادن ،وقتی هم افتاده کلا از هم پاشیده ، اینقدر دو نفری ترسیده بودیم که قید خط را زدیم برگشتیم مقر خودمان ، آب و چایی خوردیم ، حالمون بهتر شد باز حرکت کردیم ،
این بار با ماشین رفتیم ویکی نامه داد به یکی از سنگرهای مستقر در محور   یزدی ها و مقداری نقشه ازشون گرفت و برگشتیم،

---

خاطره ای از علیمحد رضایی 0(حسین ریش)

شهیدجلالی درعملیات محرم که شب سیزده محرم اغاز شد درمنطقه بین دهلران ومهران مقابل زبیدات عراق   به شهادت رسیدتاریخ ۱۰ ابان.   من و جناب حاج شیخ عباس در منطقه عملیاتی بودیم وشهید جلالی درشهر دهلران پیش ما امد ومارا به محل استقرار خود درلشکر نجف اصفهان دعوت کرد ومن یکروز ظهر به سنگرانهارفتم وصحبت کردم وبعداز سخنرانی بحث عملیات پیش رومطرح شدومن درجمع رزمندگان گفتم که عملیات خیلی گسترده است ازدهلران تاچنگوله    تپه های روبه روی شهر مهران ادامه دارد. ازسنگر بیرون امدم تابه مقر خودمان بروم یه بسیجی دنبالم امدومراصدازد.  گفت حاج اقا انشاالله که ستون پنجم در جمع مانبود  بعدگفت من مسءول اطلاعات وعملیات هستم. شمادر سنگرمنطقه عملیات رالودادی واغاز وپایان عملیاتراگفتی وشماازکجا این اطلاعات رابدست اوردی.  گفتم منهم  شنیدم    فردای ان روز یک باران تندی امد  که همه یقین کردیم عملیات بتاخیر افتاده امانیروهای عملیاتی تو همان باران  دردامنه بلندیهاودرشیار های کوه خودشان رابالای سر عراقی ها رساندند وانهارااسیرکردند   چون عراقیها باور نمیکردن ایرانیها زیرباران عملیات کنند وعملیات تافرداظهر به شدت ادامه داشت وعراقیها باحمله هوایی شدید میخواستند نیروهای محاصره شده خودرا نجات دهند امانتوانستند وهمه نیروهای محاصره شده اسیر وبه شهر دهلران اورده شدند ومن واشیخ عباس وتعدادی ازبسیجیها ازانها مراقبت کردیم تا به پشت جبهه منتقل شدند

---

خاطره ای از محمد رضا احمدی

گفتید عملیات محرم ،
یادم نمی ره اوایل محرم بود توی مسجد بیداخوید هم روضه بود
روضه تمام شد
همه رفته بودن ولی دیدیم یک نفر همینطور نشسته و دست در پیشانی و گریه میکنه ،
یادم نیست یکی از دوستان رفت طرف را بلند کرد که برود
وقتی دست از جلوی صورت برداشت و سرش را بالا کرد دیدیم خدا رحمت کند شهید عباس جلالی ،
آنقدر محو در روضه و گریه شده بود که شاید متوجه نشده بود روضه تمام شده و ملت هم رفتن ، ایشون منقلب و به شدت اشک می ریخت
اگر اشتباه نکنم آخرین روضه ای بود که ایشون در بیداخوید پای منبر  شست ،
چند روزی نگذشت که خبر رسید ایشون هم به خیل شهدا پیوستن،
برای شادی روح ان بزرگوار، رفتگان از آن خانواده محترم ودیگر شهدای عزیز بیداخوید فاتحه مع الصلوات

---

خاطره ای از قاسمعلی رضایی

سلام بردوستان.حالا که سرش روافتید.بد نیست منم یه خاطره خطی بگم.دریکی از زیر مجموعه های بنیاد شهید .شاغل بودم.کارخانه حدود۱۵ کیلومتراز شهر دور بودو۱۳۰ نفرپرسنل شاغل درکارخانه بخشهای مختلف داشتیم.که البته بااین بخش ماجرا فعلا کاری نداریم.دفترمان میدان باهنرروبروی ساختمان دانشگاه شهید صدوقی بود.مدیری داشتیم بنام اقای فرخ سی یر.همدانی بود وچهارمین مدیر از ۱۴ مدیری که ظرف چهرسال امدند ورفتند.اقای فرخ سیر مرد محترم وجاافتاده ای بود .ایشان سرهنگ باز نشسته وباسمت ریاست زندان همدان باز نشسته شده بود.درقسمت دفترکلا۷ نفربیشتر مستقر نبودیم. مدیر واحد۲=مدیرمالی۳حسابدار۴مدیراداری وکارگزینی (که بنده بودم).منشی.۵خدمات.۶تدارکات و۷_تحصیلدار اداری    اونموقع ها هنوز کامپیوتر وامکانات تایپ فعلی نبود یکدستگاه ماشین تایپ دستی داشتیم.نامه ها رومثل همه جای دیگر.ابتدامینوت میگرفتیم سپس میدادیم منشی تایپ میکردودراخربه امضای مدیر میرسید.روزی از روزهایک یک نامه سه صفحه ای را مینوت گرفتم وتحویل منشی دادم.جدای ابتدایی بودن ماشین تایپ سرعت تایپ منشی هم خیلی کند بود وگویا پیانومیزد.به هرحال دوسه ساعت طول کشید وتایپ نامه به پایان رسید.اوردو تحویل من داد من هم نسخه دوم را امضا کرده به او برگرداندم تا به امضای مدیر برساند. اثای فرخ سی یر نامه را میخواند وذیلدان می نویسد خوب است تایپ شود.منشی بیچاره نزد من امد وگلگی که دوساعت کارم بوده تایپ کنم حالا ببینید چی نوشته.من هم به رسم دلسوزی نامه را برداشتم ونزد اقای مدیر که چرا بنده خدا را اذیت می کنید می گوید مفاصل دستش درد گرفته.البته لازم است به دونکته اشاره کننم.اول انکه این کار همیشگی او بود دوم همانطور که حرف میزد همانگونه مینوشت البته خط زیبا وقلم روانی هم داشت.وبقول خودش در این مجموعه فقط با من اخت بود.فکر میکنید بعد از اعتراض ما پاسخش چی بود؟درجواب من گفت:عیبی ندارد درعوض خطش خوب میشود.باپوزش از همگان کمی طولانی شد خواستم برمحیط اشراف پیدا کنید.ارادتمندشما..

---

 

---

آقا اسم فاو اومد جا داره یه خاطره جالب تعریف کنم
این هم از شیطنت بچه های تیپ یزد در خط مقدم جنگ ،
من سرباز پاسدار بودم ،جمعی نیروی دریایی سپاه ،
یگان دریایی نه؟؟؟
نیروی دریایی سپاه با مرکزیت قرارگاه نوح
ما توی شهر فاو جاده فاو ام القصر مستقر بودیم ،
یکی از بچه های اطلاعات عملیات نیروی دریایی یه شب به من گفت فلانی میخایی  بری محور یزدی ها
پیش هم شهریهات؟؟
گفتم آره ، می رم گفت خوب خبرت میکنم ،
ساعت ده شب بود اومد پیشم که بیا بریم ،
یکی موتور 125تحویل من بود
سوار شدم این بنده خداهم ترک موتور سوار شد،
نسبتا چاق هم بود
خوب نمی شد چراغ روشن کرد و باید بانور مهتاب می رفتیم خط یزدی ها،
چون خیلی وقت آنجا بودم تقریبا همه جاده ها را میدونستم ،
حرکت کردیم طرف محور یزدی ها ،رسیدیم به سه راهی ، دیدیم یک نفر با کلافه آهنی اینجا کنار جاده روی یکی گونی نشسته  و یه چی هم مثل اسلحه دستشه ،
خواستم ازش عبور کنم این دوستمون گفت بایست ،اینها بسیجی هستن ، اونهم از نوع یزدی یش،اول میزنن و بعد ایست میدن ،
بایست به او بگیم و بریم ،
زیر نور کم مهتاب کنار این یارو ایستادم و با لهجه یزدی گفتم اخوی سلام ،
دیدم جواب نداد ،،حالا جلوی این دوستمون هم کلاس گذاشتم که کنار هم شهریها هستم و باز گفتم اخوی سلام خوبد،
دیدم کسی جواب نداد ، طرف سه چهار متری ما بود ولی جواب نمیده ،
از آنجایی که شبی یکی دوتا از نیروهای اطلاعات عرق را توی فاو دستگیر میکردن نا خواسته دستم را بردم روی کلت کمرم ،
اون برادر سپاهی هم زودتر ازمن سریع کلتش را درآورد و مسلح کرد ،
دو نفری حسابی جا خوردیم ،
بعد این دوستمون کلت را بادست در حالت شلیک گرفت و یواش یواش رفت جلو ،منم که از ترس اب دهانم را نمی تونستم فرو بدم موتور را دور زدم که اگر عراقیها هستن و تا اینجا اومدن و کسی نفهمیده سریع فرار کنیم
بعد این دوستمون لوله کلت را گذاشت پشت کله این طرف و گفت لاتحرک؟؟و چند کلمه عربی بلغور کرد
دیگه حسابی ترسیده بودم
گفتم وای که اسیر شدیم
حالا مرتب هم گلوله اینطرف و اونطرف میومد زمین،
بعد به من گفت بیا بازرسی بدنیش کن ، موتور گذاشتم روی جک ، کلت هم غلاف کردم و با ترس و لرز یواش یواش رفتم جلو، همینکه دست زدم به این طرف و تکانش دادم دیدم افتاد و مثل اینکه  چند تیکه شد ، هواهم روشن نبود
کلافه آهنی سرش غل خورد رفت وسط جاده و خودش هم افتاد توی کلوخها،از شدت ترس نعره ای زدم و پریدم روی موتور؟اون دوستمون هم چنان پرید ترک موتور که همانجا دو نفری افتادیم ،حالا این بنده خدا سپاهی سنگین هم بود اقتدا روی من و موتور ، بلند هم نمیشه ، هی میگم برادر سمیعی بلند بشید لطفا، خورد شدم ، بنده خدا نمی تونست بلند بشه،
به هر زحمتی بود بلند شدیم و دیدم تنهام ،نگاه کردم دیدم بنده خدا چندمتر جلوتر زیر نور مهتاب معلومه داره می ره ،
منم از ترس دیگه موتور روشن نکردم ،دست گرفتم و هن هن کنان دبدو؟؟
مقداری رفتیم و دونفری نشستیم استراحت کردیم و حالمون که جا اومد برگشتیم ، فکر میکردیم این یکی بسیجی هست و ترکش خورده و شهید شده هنوز نیومدن برای تعویض پست،
باز یواش یواش برگشتیم موتور را سروته کردم و چراغ موتور لحظه ای روشن کردم دیدم این یکی جنازه عراقی هست که یزدی ها به حالت نشسته  نگهش داشتن  و یه تیکه چوب هم دستش دادن ،وقتی هم افتاده کلا از هم پاشیده ، اینقدر دو نفری ترسیده بودیم که قید خط را زدیم برگشتیم مقر خودمان ، آب و چایی خوردیم ، حالمون بهتر شد باز حرکت کردیم ،
این بار با ماشین رفتیم ویکی نامه داد به یکی از سنگرهای مستقر در محور   یزدی ها و مقداری نقشه ازشون گرفت و برگشتیم،

---

 

آنچه نصیب گرگ بیابانم آرزوست

 

از دوست ضربه خوردن من افتضاح بود

آن روی سکه ی همگی تان سیاه بود

سرمایه ی رفاقت با نا رفیق ها

از پشت دشنه خوردن ناگاه و گاه بود

از رو به رو فریب و ریا / پشت سر ...دروغ

هر شب بساط غصه و غم رو به راه بود

آنچه نصیب گرگ بیابانم آرزوست

وقتی انیس هر شبه ام اشک و آه بود

افتاده کنج خلوت من ماه خیره سر ...

ماهی که در مخیله ام بی پناه بود

غافل از آنکه خنجر مکرِ نجیب او...

عمری برای من هوس ِ تکیه گاه بود

خنجر بزن به شانه ام از پشت نا رفیق ........

بعدش بگو که خونش از اول مباح بود

آنچه نصیب گرگ بیابانم آرزوست

 بگو که خونش از اول مباح بود

بزن رفیق...!

بزن رفیق...!

بزن رفیق که با ناله سه تار بگریم
به سوز ساز تو چون ابر نو بهار بگریم
بزن رفیق که در روزگار یار ندیدم
زیار شکوه کنم یا زروزگار بگریم؟
بزن که سوز غمی شعله میکشد به دل من
بزن که همره ساز تو زار زار بگریم
به مویه تو بنازم زسیم شور برآور
مگر ز رنج اسیری در این حصار بگریم
به پرده های دل من هزار اشک نهان بین
ز نغمه های تو خواهم که آشکار بگریم
خوشا دمی که به جانسوزی نوای سه تارت
به خلوتی بخزم در شبان تار بگریم
به اشک خویش رخ لاله را بشویم و در دل
به یاد مردم دلتنگ داغدار بگریم
گهی به نغمه چو مرغی سحر به باغ بنالم
گهی به زمزمه در پرده ی سه تار بگریم
زمکر خصم ننالم کجاست ساز موافق
که با نوای مخالف ز جور یار بگریم؟
به یاد فرقت یاران و اشک سرخ بهاران
هزاران بار بزن تا هزار بار بگریم

بزن رفیق...!

بزن رفیق...!

بزن رفیق که با ناله سه تار بگریم
به سوز ساز تو چون ابر نو بهار بگریم
بزن رفیق که در روزگار یار ندیدم
زیار شکوه کنم یا زروزگار بگریم؟
بزن که سوز غمی شعله میکشد به دل من
بزن که همره ساز تو زار زار بگریم
به مویه تو بنازم زسیم شور برآور
مگر ز رنج اسیری در این حصار بگریم
به پرده های دل من هزار اشک نهان بین
ز نغمه های تو خواهم که آشکار بگریم
خوشا دمی که به جانسوزی نوای سه تارت
به خلوتی بخزم در شبان تار بگریم
به اشک خویش رخ لاله را بشویم و در دل
به یاد مردم دلتنگ داغدار بگریم
گهی به نغمه چو مرغی سحر به باغ بنالم
گهی به زمزمه در پرده ی سه تار بگریم
زمکر خصم ننالم کجاست ساز موافق
که با نوای مخالف ز جور یار بگریم؟
به یاد فرقت یاران و اشک سرخ بهاران
هزاران بار بزن تا هزار بار بگریم

---

 

---

خانواده محترم-فخر ابادی-کریمی-مهرعلی-محترم قدیری -رنجبر وشریفی وخانواده های احمدی وهادیی خانواده های محترم جلالی- باقری ورضایی مصیبت وارده را به انجنابان وکلیه بازماندگان نسبی وسببی تسلیت عرض میکنم وسلامتی شماراازدرگاه ایزد منان خواستارم.وبرای مرحومه ومرحومین امرزش رااز درگاه ایزد منان مسلت دارم.ازطرف خود واهالی بیداخوید

---

 

مسجد جامع بیداخوید واقع روستای بیداخوید دهستان بنادکوک در شهرستان تفت به شماره 31391 در فهرست آثار ملی کشور به ثبت رسید.
 
 «محسن‌ ذاکری‌نیا» معاون میراث‌فرهنگی اداره‌کل میراث فرهنگی، صنایع‌دستی و گردشگری استان یزد در خصوص این مسجد تاریخی، گفت: به تقریب و با قید احتمال هم‌چنین با توجه به ابعاد و تناسبات موجود به این نتیجه می‌توان رسید که مسجد بیداخوید در ابتدا به‌صورت چارطاقی بوده که بعدها به مسجد تبدیل شده و با توجه به تاریخ سنگ محراب آن، این بنا متعلق به قرن هشتم هجری است که همزمان با حکومت آل مظفر است.
 
وی با بیان این‌که نام مسجد بیداخوید متأثر از نام روستا بیداخوید است، افزود: ورودی این مسجد در جبهه غربی است و در کنار در ورودی مسجد پلکانی مشاهده می‌شود که این پله‌ها به سمت پشت‌بام می‌رود.

---

 

از دوستان وکاربران تقاضادارم با نظر دادن دربخشهای مختلف مارا درارتقای سایت وبالابردن کیفیت محتویات ومطالب ورفع اشکالات راهنمایی فرمایید.سپاس

---

 

 یاددوران:            یادت هست دردورانی که نامش گذشته است؟

تنهایی به اتفاق هم رفته بودیم به حیاط خانه ای درگذشته که نامش صداقت بود.اگر یاد داشته باشی وسط ان حیاط که سقفی از مهر داشت حوضی بود به عمق خاطره ها!!وپر بود از مهربانی وعلاقه. در چارگوشه ان درختانی قطور بنام نسبت بر مهربانی وعلاقه هاسایه گسترانیده بود.بخاطر داری بی هیچ وسیله وابزاری ای کاش وای اگر را به شاخه های شاید وباید پیوند زدیم؟ومن که کوله پشتیم پر بود ازتجربه های بی تمنا دستانم خالی وتهی بوداز هر انچه نامش اشتیاق است.بر چهره سرخ رنگ تو نقشی از لبخند احترام به رنگ لبهای ارزو وسایه ای چون امید در پهن دشت صورتت می غلتید ومی رقصید با اهنگ غم که نامش اشک بود.وانگه من به دیوار کاهگلی وشکسته امید تکیه زدم تا شاید گرده ام ارامش بگیرد از هر چه نامش پیروزی است.
به ناگه صدایی به ضخامت عشق وظرافت دلبستگی مارا فریاد براورد به ارامی!انزمان که گفت الهی پیر بشی تنم لرزید ودیواره بی توبودن ترک برداشت اری اومادرم بود.

هم اکنون که سالیان سال درهم گره خورده وپیچ درپیچ پشت درپشت چرخیده دریافتم که تنهایم.

دراین تنهایی قیر گونه شب مانندتصویری محو از کوهی سترگ به بلندای عمری دراز درورای همه پندارها پیداست که تکیه گاهم پدر بود..
اینک نه از ضخامت عشق مانده است ونه استواری کوه .من مانده ام وتنهایی واعتباری که دست مایه انروزهاست.

روزها دستانم را دردست نام پدر می نهم وشب ها غرق میشوم در رویای چادر حریر مادرم.

می ترسم . می ترسم هویتم را درپس کوچه های کودکیم جانهم.ونشاید که چشم درچشم تو تو خیره به عمق اینده نظاره کنم شادی را..!!!

---

 

درتاریخ دوم اذر ماه برو بچه های بیداخوید که عضو گروههای تلگرام وواتساپ هم هستند درراستای تامین نیاز ورفع مشکلات بهداشت ودرمان ورسیدگی به بیماران کرونایی که دستشان چاره کوتاه است (به قول معروف دستشان کوتاه وخرما بر نخیل)تصمیم گرفتند دریک حرکت خیر مندانه اقدام به جمع اوری گروهی پول کنند تا امکان خرید یکدستگاه ونتیلاتور یا همان اکسیژن ساز را فراهم ودر اختیار درمانگاه بیداخوید زیر نظر دهیاری قرار دهند. از اولین ساعات اعلام این موضوع همانطور که انتظار می رفت مورد استقبال عموم خصوصا نسل جوان ساکن یزد وبسیاری ازجوانان وبزرگسالان ساکن کرج قرار گرفت وطبق اطلاعات رسیده ظرف دوروز تا این لحظه 20 ملیون تومان جمع اوری شده.جادارد از دست اندر کاران -پیشنهاد کنندگان -انهایی که پیگیری کردند وکلیه کسانیکه به هر نحو ودلیلی مشارکت کردند تقدیر وتشکر کرد .انشاالله نظر ونیت خیرشان مورد قبول حق قرار گیرد وامواتشان را مورد رحمت ومغفرت ابدی قرار دهداهالی بیداخوید نشان داده اند در امر خیر هیچ استخاره ای نمی کنند وبا مشارکت وهمت همیشگی خود مشکلات رارفع ونوع دوستی واتحادشان را به رخ می کشند.این حرکت جمعی قابل تقدیر وبسیار زیباست.

---

---

 

بیداخوید از گردنه گدار سرخ که شروع میشود وتاپوزه گزوک که خاتمه می یابدمساحتی تقریبا 20 کیلومتر در 20 کیلو متر دربر می گیرد.

---

در این مساحت تقریبی که به واقعیت هم خیلی نزدیک است قریب به 50مزرعه مشخص ومعروف وحدود 60 درب باغ وجود دارد.ابعاد این مزارع وباغات متفاوت است .بعضا انحصاری و6 دانگ است ومتعلق به یک نفر یا یک خانواده است وبعضی متعلق به یک یا چند طایفه می باشد.مدار ابیاری مزارع 7 است یعنی 7 شبانه روز .هر شبانه روز یک طاق است (یعنی 12 ساعت)وهر طاق به دوقسمت تقسیم میشود.(یعنی 6 ساعت)مالکیت افراد بر همین منوال مشخص میشود.یعنی نمیم طاق -یک طاق- یک شبانه روزیابیشتر.ومالکیت زمینها هم به تناسب میزان ابی که مالک میباشند .اگر شخصی مثلا دوهکتار زمین ودرخت داشته باشد ونیم طاق اب این تناسب ندارد .چون وقتی زمان ابیاری شخص میرسد نمیتواند بیش از نیمی از این زمین ودرختان را ابیاری کند واز طرفی تنظیم کاشت محصولاتش نیز بهم میخورد ودرختان نیز خشک میشود.این یک محاسبه تجربی است که سالیان سال ونسل به نسل سینه به سینه به این نسل رسیده است.

---

---

 

---

جناب عباس اقای محمد ابراهیمی تسلیت من واهالی بیداخوید خصوصا جوانان این دیار را به مناسبت فوت نابهنگام نوه عزیزتان را پذیرا باش .خداوند به شما وپدر ومادر ان طفل معصوم صبر عنایت نماید.

---

 

بیداخوید در 72 کیلومتری شهر یزد ودرجنوب شرقی یزد وتفت واقع شده: قبل از ورود به محدوده بیداخوید منطقه شاه اباد قدیم  (یعنی سعید اباد -خامس اباد- مزرعه خان)قرار گرفته .درجنوب ودر مسیر خروج حسن اباد موقوفه (جنوب)ودرجنوب شرق ان بنادکوک دیزه یا همان بنافت.درغرب به همسایگی توران پشت ودره زرشک ودر شرق رشته کوههای شیر کوه وسانیج در واقع بیداخویدمحصور شده از چهارطرف به کوههای مرتفع وبرف گیر..اما از مسیر جاده ای به حیدر اباد کهدوییه -غیاث اباد وحتی دهشیر راه دارد ..ازبنادکوک که عبور کنیم وچند کیلومتری را طی کنیم به سخوید -نیر وزردین ودر نهایت تنگ چنار حتی مهریز وهرات ومروست هم راه دارد..از طریق جاده قدیم یزد وگذر ازرشته کوههای شیرکوه ودره پلنگون به سانیج خواهیم رسید .این مسیر با اتوموبیل وموتورسیکلت اما به سختی وبا احتیاط قایل رفت وامد است تا بشود مناظر زیبا وچشم اندازی ازجاده های کوهستانی را دید.

---

مشخصات فنی وارتفاع رشته کوههای سنگستان:پس از صعود وگذر از این رشته کوه ها به همسایه غربی بیداخوید تورانپشت خواهیم رسید.

○ارتفاع قله با نرم افزار موجود 3532

○طول مسیر پیمایش و صعود رفت و برگشت 5110 متر

○ارتفاع بیس:(آغاز صعود) 2698  متر از سطح دریا

○ارتفاع صعود 834 متر

○آغاز صعود: 7:26 بامداد

○پایان برنامه: 13:54 نیمروز

○تایم مفید:2:57

---

 

 

 

---

تسلیت

 

خبر دار شدم مادری محترمه .دوستدار اهل بیت. ارام وزحمت کش.از خانواده ای محترم.به رحمت خدا رفته

مادر اقایان:احمد فاتحی فیض ابادی-اکبر فاتحی وعباس فاتحی..وهمشیره محترمشان فاطمه فاتحی. همسر مرحوم حسین فاتحی .بدینوسیله به انها تسلیت می گویم.روحش شاد ویادش ماندگار

---

خانواده محترم غفوری تسلیت: حاج بمانعلی غفوری مردی مومن-بی ازار-دوست دار اهل بیت ومردمدار بود.وعمری را با زحمت وتلاش در امر کشاورزی روزگارسپری کردمرحوم فرزندانی تحصیل کرده -با خدا-ودوست دار اهل بیت را تربیت وبه جامعه تحویل داد.ودر تاریخ 22/8/99 دارفانی را وداع گفت.روحش شاد ویادش گرامی.

---

---

خانواده محترم میر علی تسلیت: مرحوم حاج حسین میر علی مردم دار مومن-با دیانت- ساکت وارام ودوست دار اهل بیت بود وی قریب به 70 واندی سال به شغل شریف کشاورزی درروستای بیداخوید با کار و کوشش زندگی کرد وفرزندانی برومند وتحصیل کرده -وروحانی به جامعه تحویل داد.روحش شاد ویادش گرامی باد.

---

---

---

تسلیت به اهالی بیداخوید: جهت شادی روح مرحومینی که اسامی انها ذیلا امده ویا حتی فراموش شده فاتحه وصلوات بر محمد.

فوت شده های سانحه تصادف

1-شیخ مهدی قدیری   رحمه الله علیه

2-حاج علی قدیری

3-محمد    قدیری

4-رضاباقری

5-سید اصغر میر رحیمی

 6-عباس قدیری

7-رضا احمدی

8-حاجی میرزا حسین

9-اکبر حاجی ابراهیمی

10-رضا حاجی ابراهیمی

11-مرحومه معصومه قدیری

12-

---

13-حسام الدین قدیری

14-مرحومه فاطمه قدیری شکاری

15-بیبی سکینه میررحیمی

16-سید علی میررحیمی

17-بانو معصومه ........همسرش

18-سید محمد میررحیمی  پسرش

---

فوت شدگان دوران کرونا از 1/5/99

19-بانوحاجیه ربابه میر علی

20-= فاطمه مسعودی(همسر حسین فلاح)

21-= ربابه سلمانی ( همسرسید جلال رحیمی)

22-= زهرا غفوری

23- = حیاط هادیی (همسر مندل هادی)

24-= معصومه قدیری(همسر حاج علی رضا)

25- = صغراحاج حسینی(همسر محمدفاتحی)

26- = فاطمه جلالی (همسر شیخ اکبر)

27- = فاطمه احمدی (همسر حسن حسین عباس)
28-مرحوم سید حیدر رحیمی

29- =    اکبر رضایی

30-=     حسن غفوری

31- =    عباس غفوری

32- =   بمانعلی غفوری

33- =   محمد رضا لطفی

34- =   حسین میرعلی
35- =   اکبر میر علی (اکبر مندل)
36- =   حسن احمدی

37- =   علی غفوری
38- =   میر جلیلی (پدر همسر مجید چراغعلی)

---

39-سید جلیل میر رحیمی

40- بانو معصومه رضایی همسرش

41- بانو زبیده میر رحیمی دخترش

---

42-حسن رضایی  حسن تقی
ربابه میر علی  همسرش

44-عباس رضایی پسرش

---

45- قاسم قدیری

46-.................. همسرش

47- عباس قدیری  پسرش
48- شهید غلامرضا قدیری پسرش
49- ..............................عروسش
50-...............................نوه اش

---

شهدای بیداخوید:
1-شهید عباس جلالی
2-شهید اکبر احمدی

3-شهیدحمید دانشجو

4-شهید حسین میرعلی

5-شهید مصطفی فاتحی

6-شهیداصغر میر علی

7- شهید علی هادیی

8-شهید مهدی قدیری

9-شهید محمد علی میر علی
10-شهید محمود سلمانی

11-شهید رضا اخوندی

12-شهید یوسف هادیی

13- شهید محمد علی حاجی ابراهیمی

14- شهید غلام رضا قدیری

---

51-حسن باقری

52-............... همسرش

---

53-محمود باقری

54-................ همسرش

---

55-محمد علی احمدی(مندل هادی)

56-حاجی میرزاحسین

57- بیبی معصومه میررحیمی مادرش

---

58- حاجی حسن رضایی (حسن علی محمد محمد جعفر)

59- حاجیه سکینه رضایی  همسرش

60- بانو زهرا جعفری     /   عروسش /همسر محمد جعفر رضایی

61-حسین رضایی     /      برادرش

62-عباس رضایی    /       برادرش

63- میرزا ولی اله رضایی / پسرش

64- بانو بیبی فاطمه جان رحیمی/   همسرش

---

65-سید محمود رحیمی

66- بانو صغرا رضایی  همسرش

67- سید احمد رحیمی   پسرش

---

68- حاجی رضا همتی

69- سکینه میرعلی   همسرش

70-بمانعلی میرعلی  پدر همسرش

71- ربابه رضایی      مادر همسرش

72-.........................نوه اش

---

    73-حاجی احمد لطف

74-   حاجی محمد رضا لطفی

---

75-غلامحسین میرعلی

76-اکبر میر علی

77-چراغعلی حاجی حسینی

78-........................همسرش
79-مهدی حاجی حسینی پسرش

---

80-صاحبجان غفوری

81-حسن میرعلی (حسن رضا)

82-................  همسرش

---

83-احمد قدیری شکاری
84-فاطمه صغری....همسرش

---

85-حسین فاتحی

86-محمد فاتحی

87احمدفاطحی پسرش

---

89-علی رضایی(علی غلامرضا محمد باقر)

90-بانو حاجیه ربابه میر علی.همسرش
91-بانو صدیقه رضایی /همسر محمد رضا قدیری/دخترش

92-جوان ناکام حسین بیکس یزدی/فرزند احمد بیکس وبانو فاطمه رضایی /نوه اش

92-5-مرحوم احمد بیکس یزدی دامادش

92-6-مرحوم اکبر چاکر الحسینی/همسر طاهره رضایی ودامادش

---

93-غلامحسین احمدی
94-ولی احمدی پسرش

95-محمد احمدی پسرش

---

96-میرزا میرزا حسین

97-معصومه احمدی همسرش

---

98-اسالله رضایی (اسدالله تقی علیرضا)

99-علی حسین عباس

100-نادعلی میرعلی

---

101-اسالله احمدی

102-محمود احمدی

103-حسین احمدی پسرش

---

104-محمد علی احمدی برادرش

105-محمود میرعلی(محمودرضا)

106-محمد غفوری

107-..............پسرش

108-حسن میرعلی

109-جعفررضایی

110-رسول علومی

111-حمیدرضا علومی پسرش

112-...............پسرش

113-شیخ نادعلی فاتحی نیا

114-رجب احمدی

115-اکبر غفوری (اکبر تقی)

116-.............همسرش

117-محمد علی غفوری پسرش

---

118-میرزامحمد قدیری
119-فاطمه رضایی همسرش

---

120-فاطمه رضایی (همسر نصرالله اخوندی)

121-اکبر اخوندی

---

122-علی حاجی حسینی(علی سلیمان)

123-حاجیه فامه رضایی /دخترش

124-حسین رضایی /دامادش

125-سکینه رضایی/ همسرش

125-5-بانوحاجیه خاتون حاجی حسینی / دخترش

125/6-مرحوم حاجی سید محمد نوری/ دامادش

---

126-رقیه رضایی

127-علی قتوحی شیوه کش

128-سکینه جلالی همسرش
129-حسین علمی ایمغی
130-محمد علی علمی

131-احمد رنجبر

132-احمد احمدی
133-منور میر علی
134-محمود احمدی

135-ماه نسا....همسرش

136-رقیه عباس....
137-محمد علی قدیری

138-..................همسرش

139-دانشجو

140-..............همسرش

141-غلامرضا باقری

142-محمد لطفی  محمد علی تقی

---

143-رضا هادیی

144-بمانعلی هادیی پدرش

145------------همسرش

---

146-اکبر احمدی
147-..........همسرش

148-حسین احمدی

149-خاور ......همسرش

---

150-بانو خدیجه رضایی /خجه لر
151-اکبر رضایی همسرش

---

152-حسین رضاییی/حسین تقی محمد جعفر

153-بانو عارفه..................همسرش

154-ناصر رضایی پسرش

---

155-مرحومه رقیه رضایی/ همسر محمود رضایی

156-علی رضا قدیری/ نوه اش

---

157-محمود حاجی محمدی/محمود حسن اکبر صادق

158 -حسن حاجی محمدی/ پدرش

---

159-محمد علی احمدی/محمد علی غلامرضا

160-...................رضایی همسرش

161-حسین رضایی /پدر همسرش

---

192-حاجی تقی میر علی

193- ..............همسرش

194-محمد علی غفوری/فرزند اکبر تقی

---

195-بمانعلی خلیلی

196-محمد هادیی

197...............همسرش

198-عباس هادیی پدرش/عباس مبین

---

199-حسین میرعلی

200-غلامرضا میر علی

---

201-.......همسر نعمت الله صادقی

202-نعمت الله صادقی

---

203-میزا فتح الله باقری

204-.............همسرش

205-.........احمدی /نوه اش

206-...........بانو جلالی عروسش

---

207-اکبر هادیی/شیخ اکبر

208-...................همسرش

209..................هادی هادیی فرزندش

---

210-......بانوربابه رضایی/مادر رسول شریفی

211-..........مادر رضوی

212-................همسر رسول شریفی

---

213-حسین قدیری/پدر همسر جعفرقدیری

214-بانو سکینه رضایی/ همسرش

---

215-استاد محمد علی میر علی/ فرزند اسدالله عباس

216-اسدالله میر علی /پدرش

217....................مادرش

218-محمد خسین میر علی

219-...............همسرش

---

220-رضا جوهری/ رضا کد خدا

221-خانم رباب ....مادرش

---

222-احمد رنجبر ناصر ابادی

223-.................همسرش

224-...............نوه اش

---

225-حسین علمی

محمد علی علمی/ایمغی

---

227-احمداحمدی/احمد حاجی حسین رجب

228-بانو منور ......همسرش

229-حسسن اخمدی /برادرش
230-محمد علی احمدی /برادرش

---

231-

232-

233-

234-

---

بر ماتکلیف است فراموششان نکنیم/رحمالله من یقرع الفاتحه معه صلوات بر محمد وال محمد
روحشان شاد ویادشان گرامی باد

از کاربران وهم ولایتیهای عزیز خواهش میکنم هرزمان به این سایت /وبلاگ سرزدید ویااین اسامی را یاداوری کردید جهت شادی روحشان یک فاتحه وصلوات نثار ارواح طیبه اشان کنید.خدا پدر مادر شمارا هم بیامرزد..والسلام-قاسمعلی رضایی

---

 

---

درگذشته های دور ودر مناسبتهای مختلف جوانان -نوجوانان وبزرگسالان بازیهای بومی -محلی وسنت هایی را انجام میدادند که بعضی از انها درحال انقراض وفراموشی میباشد.:مثل:چش گلیزوگ (یا همان چشم قایم بازی).به اینصورت بود که محلی را بعنوان مرکز انتخاب میکردند .مثل تنه درختی-درب یا دیواری وپنج یا شش نفر نوجوان یک گروه را تشکیل میداند یکنفر از انها چشمان خود را می بست وتا بیست می شمرد .در این فاصله بقیه تلاش میکردند جایی را برای قایم شدن انتخاب کنند .وقتی شمارش او به پایان میرسید باید می گشت وتک تک انها را پیدا کرده ودنبال کند تا دستی به انها برساند .اگر موفق نمیشد ببیندشان وست بزند ان شخص خود را به محلی که از قبل انتخاب شده بود برساند وفریاد بزند دووز---در اخر هرکدام دیده میشد ودست فرد چشم گذاشته به او می خورد بازنده محسوب میشد ونوبت او بودتا چشم بگیرد واین بازی ساعتها یه این شکل ادامه می یافت تا خسته شوند یا هوا تاریک شود .این بازی چون جنب وجوش زیادی داشت انها را ورزیده ودونده میکرد ورحیه شادی را داشتند.
2-دومین بازی هفت سنگ نام داشت .همانطور که از نام ان پیداست 7عدد سنگ پهن کوچک را روی هم میچیدند ودر دو گروه سه یا چهار نفره ویک توپ گروه اول قایم میشد وبا شمارش یک تا ده گروه دوم تلاش میکردند انها را پیداکرده ودستی به بدن انها بزنند.(قبل از قایم شدن یکنفر از گروه در فاضله ده متری می ایستاد وتوپ را به هفت عدد سنگی را که روی هم قرار داده بودند میزدتابریزدوبه محض ریختن سنگها گروه اول فرار میکرد وقایم می شد.)گروه اول که قایم شده بود سعی میکرد با فرار از دست گروه دوم خود را به سنگها برساند وری هم بچیند . چون یکنفر از گروه دوم تلاش میکرد توپ را به اوبزند واو باید از دستش فرار کند لذا حتی اگر موفق میشد یک سنگ هم روی سنگ بگذارد قبول بود بازی ادامه داشت تا همه سنگها روی هم قرار گیرد.وهر کدام ازبازی کنان توپ به انها میخورد از باز خارج وبقیه بازی کنان ادامه میداند.درپایان تیم بازنده باید فرار میکرد وتیم برنده مواظب بود موفق نشوند سنگها را بچینند.این بازی هم از جنب وجوش زیادی برخوردار بود وبسیار شاد ومفرح بود.
3-کامست. این بازی را بیشتر جوانان انجام میدادند .به این صورت که زمینی صاف ومسطح را انتخاب میکردند وبه شکل مربعی 10-در دور ان را با گچ خط کشی میکردند وخطی هم دقیقا وسط ان .بازی کنان در دوتیم 7 نفره  وبا یار کشی  انتخاب می شدندوبا شیرو خط مشخص می شد شروع کننده بازی کدام گروه باشد.هرکدام از بازی کنان که فرز تر وزرنگتر بود ونشانه گیری خوبی هم داشت بازی را شروع میکرد وتوپ را به طرف زمین مقابل با قدرت پرت میکرد تا به یکی از بازی کنان مقابل برخورد کند .هرکدام توپ به انها میخوردباید از زمین خارج شوند .بازی ادامه پیدا میکرد تا درزمین از هر طرف یکنفر باقی بماند توپ رایاباید میگرفت ویا باید سعی کند توپ به او برخورد نکند.اخرین نفر که بازنده میشد یعنی توپ به اومیخورد ونمی توانست بگیرد می شد تیم بازنده.وبعد زمین بازی عوض میشد بازی ادامه می یافت تاتاریک شدن هواواینکه در اخر هر تیم چند بار باخته .بیشترین برد می شد تیم برنده.انقدر محو بازی میشدیم که متوجه گذشت زمان وتاریکی هوا نمی شدیم.هوای صاف وپاک بدون هیچ گونه الودگی.غذای سالم فعالیت روزانه =میشد با بدن سالم وورزیده
4-بیز بستن وبیز خوردن.(به عبارتی همان تاب خوردن وشادی کردن )این سرگرمی بیشتر درعید ها ومناسبتهای شاد پسران ودختران در گروههای جداگانه وانتخاب درختی قطور با شاخه های محکم وبلندبه شادی ولذت یازی کمک بیشتری میکرد
 

قورباغه هایی که مامور خدا بودند🌹هنگام عبور از اروند رود به دلیل تلاطم شدید آب، عده ای از غواصان، دهان و گلویشان پر از آب شده بود و در آستانه ی خفه شدن قرار داشتند. در چنین حالتی بی آنکه خود بخواهند، دچار وضعیتی شده بودند که ناچار به سرفه کردن بودند اما چون می دانستند که با یک سرفه ی کوچک هم عملیات لو رفته و نیرو ها به قربانگاه می روند، با تمام توان تلاش می کردند تا سرفه نکنند. چون وضعیت اضطراری شد، ماجرا را با سردارقربانی در میان گذاشتیم ایشان پیغام داد: اگر شده خود را خفه کنید اما سرفه نکنید، چون یک لشکر را نابود خواهید کرد. ما که از انتقال این پیام به خود می لرزیدیم ناگزیر آن را ابلاغ کردیم. در پی این ابلاغ چنان صحنه های تکان دهنده ای را می دیدیم که به راستی بازگو کردن آنها نیز برایم سخت و دشوار است.🌹🌹عزیزانی که دچار سرفه شده بودند، بار ها و بار ها خود را زیر آب فرو می بردند اما باز موفق به اجرای فرمان نمی شدند. در شرایط سخت و غیر قابل توصیفی قرار داشتیم. این بار دستور رسید: از فرد کنار دست خود کمک بگیرید تا زیر آب بمانید و بی صدا شهید شوید تا جان دیگران به خطر نیفتد.🌹🌹می دانستیم که صدور چنین دستوری برای فرمانده چقدر دشوار است. اما این را هم می دانستیم که موضوع هستی و نیستی یک لشکر و پیروزی یک عملیات در میان است.🌹🌹اما با این همه نفس در سینه های ما حبس شده بود و مدام از خود می پرسیدیم که کدامیک از ما قادر به انجام چنین کاری است. این در حالی بود که خوددوستان عزیزی که دچار سرفه ی شدید شده بودند با خواهش و تمنا از ما می خواستند تا با آنها کمک کنیم که زیر آب بمانند و خفه شوند!🌹🌹می دانم که بازگو کردن این حقایق چقدر تلخ و غم انگیز است اما این را نیز می دانم که برای ثبت در تاریخ و نشان دادن عظمت یک نسل و روح بلند رزمندگانی که برای دفاع از جان و مال و آبرو و آرمان یک ملت از هیچ مجاهدتی دریغ نمی ورزیدند ناگزیر به بیان این وقایع هستیم.🌹🌹به هر تقدیر همه در تکاپو بودیم تا راهی برای گریز از این مهلکه پیدا کنیم که در یک چشم بر هم زدن تمام اروند رود و همه ی ساحل ما و دشمن پر از صدای قورباغه هایی شد که نمی گذاشتند صدای سرفه ی نیرو ها ی ما به گوش کسی برسد.🌹شگفت انگیز بود و باور نکردنی زیرا در جایی و حالی که شاید در طول یک سال هم نتوان صدای یک قورباغه راشنید، آن شب و آن جا مالامال از صدای قورباغه هایی شد که تردید ندارم به یاری ابراهیم ها و اسماعیل هایی شتافته بودند که برای یاری الله در برابر آن فرمان سر تعظیم فرو آورده و حاضر شده بودندتا قدم به قربانگاه خود بگذارند همان لحظه بود که اعجاز توسل به بی بی فاطمه زهرا(س) و تبرک جستن از پرچم بارگاه امام رضا(ع) را در یافتیم و بار دیگر خدای را سپاس گفتیم که ما را در صف عاشقان خاندان عصمت و طهارت قرار داد.🌹🌹راوی: شهید سرهنگ رمضان قاسمی🌹

خاطره ای از علی لطفی

یه خاطره واقعی تعریف کنم احرام شده بودیم وبا اتوبوس به سمت مکه می رفتیم یه بنده خدا در امد وگفت هر که چها ر صلع خانه خدا نماز بخواند تمام نمازهای قضا اش بخشیده می شود من هم درجواب گفتم وجب  به وجب دور خانه خدا نمار می خوانم نماز قصا هم زیاد دارم به گردن شما نتوانست جوابم بدهد

---

---

خاطرات دونه دونه یادم می اید یه روز تو چادر توخط نشسته بودیم ده پانزده نفری نشسته بودیم دور هم یک ارپاچی با گلوله اش بعل دست من بود رو ضامن هم نبود منهم با این ازپچی ور می رفتم که یهو ماشه را چگاندم تنها شانسی که اوردم گلوله خرج نداشت اگر منفجر میشد من باتمام دوستهیمان از بین می رفتیم هیچکس متوجه نشد فقط خودم صدا ماشه را شنیدم ورنگ ورخسارم پرید مرده وزنده شدم به خدا هنوز صداش تو گوشم است بعد از چند سال.

---

 

بنام خدا  حاج علی لطفی هستم این خاطره بر می گردد به سال ۶۱ وبرج ۶  هم مدرسه می رفتم وهم تو عکاسی تو خیابان مهدی کار می کردم که بعد از ظهر پنچشنبه رفتم خلد برین اهنکران نوارش با بلندگو جهت تبلیغ جبهه پخش می شد ان موقع تصمیم به رفتن جبهه گرفتم رفتم بسیج ثبت نام کردم ودر باغ خان اموزش دیدم روز اخر اموزش جنب پارک کوهستان سینه کوه توسط فزمانده تیر به پایم خورد وروانه بیمارستان فرخی شدم بعد از پانزده روز مرخص شدم وچندروز استراحت با گروهان بعدی اعزام به جبهه شدم ودرخط دو جبهه مستقر شدیم که انجا پدر شهید مهدی قدیری در تدارکات بود وماه بعد هم هادی هادی وشهید بسر خاله ام شهید محمد میر علی وازاده محمد رضایی وجند نفر از هم ولایتیها انجا هم را دیدیم تا اینکه عملیات والفجر مقدماتی شروع شد وماها را سوار بر تانک ونفر بر کردند وعملیات شروع شد شب تا صبح روی تانگها بودیم وچقدر جلو رفتیم وحتی اسیر هم شدیم بدون اینکه خودمان بدانیم تنها عملیاتی بود که لوح رفت وگلی از خاکمان به دست عراقیها افتاد زمانی که امدیم عقب محمد میرعلی شهید محمد رضایی اسیر هادی هادی مجروح شد پسر اکبر ملاحسن میگم که بنده خدا مرد وشهید حسابش نکردند که به نطر من شهید می باشد این عملیات توسط لشگر نجف اشرف انجام شد که بجه های یزد واصفهان بود که از جهارصد وپانصد نفر ۱۵۰ نفری سالم بر گشتند بقیه یا شهید یا اسیر یا مفقود شدند از خط توسط گمپرسی به عقب برگشیم بهد هم امدیم اهواز بعد هم به یزد چون شگست بزرگی خورده بودیمبرای اینکه به ما روحیه بدن اوردند تهران ملاقات امام که نپذیرفت ولی به کاخ ریاست جمهوری رفتیم وخامنه ای برایمان سخنرانی کرد وبه یزد بر گشتیم من بعدش سریع به کرج امدم ودرس وکار را در کرج شروع کردم

 

---

---

خاطره ای از علیمحمد رضایی(حسین ریش)

ع : کارگر، رحیم، داستان ها و حکایت های حج، ص 120
سفیان ثوری حکایت می کند، در مکه مشغول طواف بودم، ناگاه مردی را دیدم که قدم از قدم برنمی داشت، مگر این که صلواتی می فرستاد. به آن شخص خطاب کردم: چرا تسبیح و تهلیل نمی کنی و اتصالًا صلوات می فرستی؟ آیا تو را در این خصوص حکایتی هست؟ گفت: تو کیستی خدا تو را بیامرزد؟ گفتم: من سفیان ثوری هستم. جواب داد: به جهت این که تو در اهل زمان خود غریبی، حکایت خود را به تو نقل می کنم.

سالی من در معیت پدرم سفر مکه نمودیم. در یکی از منازل پدرم مریض شد و با همان مرض از دنیا رفت. صورتش سیاه شد و چشمانش کبود و شکمش آماس کرد. من گریه کردم و به خود گفتم که پدرم در غربت فوت کرد آن هم به این وضعیت، ناچار رویش را با لباسی پوشانیدم و همان ساعت خواب بر من غلبه کرد. در خواب شخصی را دیدم بی اندازه زیبا و خوش صورت بود و لباس های فاخر در برداشت. شخص مزبور نزد پدرم آمد و دستش را به صورت پدرم کشید؛ ناگهان صورتش سفیدتر از شیر شد و دستش را به شکم پدرم مسح کرد، به حال اوّلی برگشت و اراده نمود که برود. برخاستم و دامن عبای او را گرفتم و عرض کردم: ای سرورم! تو را قسم می دهم به خدایی که در همچو وقتی تو را بر سر بالین پدرم رسانید، تو کیستی؟

فرمود: مگر مرا نمی شناسی؟ من محمد رسول خدایم. پدر تو معصیت بسیار می نمود، الّا آن که به من بسیار صلوات می فرستاد. همین که این حالت به پدرت روی داد، مرا استغاثه نمود و من پناه می دهم به کسی که مرا صلوات زیاد بفرستد. پس من از خواب بیدار شدم، دیدم رنگ پدرم سفید شده و بدنش به حال اوّلی برگشته. این است از که از آن زمان به بعد من شب و روز به صلوات مداومت دارم. [1]

---

خاطره ای از محمد رضا احمدی

بسم الله الرحمن الرحیم

◀️ قسمت دوم
همه دوستان و همسنگران تنها با وسایل ابتدایی با بیل دستی و تعدادی گونی های خاک می خواستیم جلو ورود آب را بگیریم
ولی سرعت آب بیشتر از توان ما بود .
چون خاک های منطقه کوشک خاک رس بود و با نفوذ آب به این خاک عملا کار ما و دوستان رزمنده را دشوارتر می کرد .
هر دفعه که گونی خاک در مسیر جریان آب پرتاب میکردیم باعث لیز خوردن بیشتر خاکریز می شدیم .
با پیشنهاد بنده و سردار شهید حمید دانشجو دو نفری یک عدد ورق پیلت فلزی که قبلا برای جلو گیری از نفوذ رطوبت در کف سنگر نصب کرده بودیم ، برداشتیم و سریع گذاشتیم وسط شکاف خاکریز و خودمان با پشت به ورق فلزی تکیه دادیم ،نصفی از بدنمان در گل و لای فرو رفته بود .
یکی دو نفر از دوستان به کمک ما آمدند و با تکیه بر ورق فلزی تقریبا کنترل آب بدست گرفتیم .
دیگر همسنگران با شدت تمام گونی های پر از خاک را میگذاشتند پشت ورق فلزی .
حدود یک ساعتی طول کشید با این شیوه موفق شدیم جلو شکسته شدن کامل خاکریز را بگیریم.

---

آقا اسم فاو اومد جا داره یه خاطره جالب تعریف کنم
این هم از شیطنت بچه های تیپ یزد در خط مقدم جنگ ،
من سرباز پاسدار بودم ،جمعی نیروی دریایی سپاه ،
یگان دریایی نه؟؟؟
نیروی دریایی سپاه با مرکزیت قرارگاه نوح
ما توی شهر فاو جاده فاو ام القصر مستقر بودیم ،
یکی از بچه های اطلاعات عملیات نیروی دریایی یه شب به من گفت فلانی میخایی  بری محور یزدی ها
پیش هم شهریهات؟؟
گفتم آره ، می رم گفت خوب خبرت میکنم ،
ساعت ده شب بود اومد پیشم که بیا بریم ،
یکی موتور 125تحویل من بود
سوار شدم این بنده خداهم ترک موتور سوار شد،
نسبتا چاق هم بود
خوب نمی شد چراغ روشن کرد و باید بانور مهتاب می رفتیم خط یزدی ها،
چون خیلی وقت آنجا بودم تقریبا همه جاده ها را میدونستم ،
حرکت کردیم طرف محور یزدی ها ،رسیدیم به سه راهی ، دیدیم یک نفر با کلافه آهنی اینجا کنار جاده روی یکی گونی نشسته  و یه چی هم مثل اسلحه دستشه ،
خواستم ازش عبور کنم این دوستمون گفت بایست ،اینها بسیجی هستن ، اونهم از نوع یزدی یش،اول میزنن و بعد ایست میدن ،
بایست به او بگیم و بریم ،
زیر نور کم مهتاب کنار این یارو ایستادم و با لهجه یزدی گفتم اخوی سلام ،
دیدم جواب نداد ،،حالا جلوی این دوستمون هم کلاس گذاشتم که کنار هم شهریها هستم و باز گفتم اخوی سلام خوبد،
دیدم کسی جواب نداد ، طرف سه چهار متری ما بود ولی جواب نمیده ،
از آنجایی که شبی یکی دوتا از نیروهای اطلاعات عرق را توی فاو دستگیر میکردن نا خواسته دستم را بردم روی کلت کمرم ،
اون برادر سپاهی هم زودتر ازمن سریع کلتش را درآورد و مسلح کرد ،
دو نفری حسابی جا خوردیم ،
بعد این دوستمون کلت را بادست در حالت شلیک گرفت و یواش یواش رفت جلو ،منم که از ترس اب دهانم را نمی تونستم فرو بدم موتور را دور زدم که اگر عراقیها هستن و تا اینجا اومدن و کسی نفهمیده سریع فرار کنیم
بعد این دوستمون لوله کلت را گذاشت پشت کله این طرف و گفت لاتحرک؟؟و چند کلمه عربی بلغور کرد
دیگه حسابی ترسیده بودم
گفتم وای که اسیر شدیم
حالا مرتب هم گلوله اینطرف و اونطرف میومد زمین،
بعد به من گفت بیا بازرسی بدنیش کن ، موتور گذاشتم روی جک ، کلت هم غلاف کردم و با ترس و لرز یواش یواش رفتم جلو، همینکه دست زدم به این طرف و تکانش دادم دیدم افتاد و مثل اینکه  چند تیکه شد ، هواهم روشن نبود
کلافه آهنی سرش غل خورد رفت وسط جاده و خودش هم افتاد توی کلوخها،از شدت ترس نعره ای زدم و پریدم روی موتور؟اون دوستمون هم چنان پرید ترک موتور که همانجا دو نفری افتادیم ،حالا این بنده خدا سپاهی سنگین هم بود اقتدا روی من و موتور ، بلند هم نمیشه ، هی میگم برادر سمیعی بلند بشید لطفا، خورد شدم ، بنده خدا نمی تونست بلند بشه،
به هر زحمتی بود بلند شدیم و دیدم تنهام ،نگاه کردم دیدم بنده خدا چندمتر جلوتر زیر نور مهتاب معلومه داره می ره ،
منم از ترس دیگه موتور روشن نکردم ،دست گرفتم و هن هن کنان دبدو؟؟
مقداری رفتیم و دونفری نشستیم استراحت کردیم و حالمون که جا اومد برگشتیم ، فکر میکردیم این یکی بسیجی هست و ترکش خورده و شهید شده هنوز نیومدن برای تعویض پست،
باز یواش یواش برگشتیم موتور را سروته کردم و چراغ موتور لحظه ای روشن کردم دیدم این یکی جنازه عراقی هست که یزدی ها به حالت نشسته  نگهش داشتن  و یه تیکه چوب هم دستش دادن ،وقتی هم افتاده کلا از هم پاشیده ، اینقدر دو نفری ترسیده بودیم که قید خط را زدیم برگشتیم مقر خودمان ، آب و چایی خوردیم ، حالمون بهتر شد باز حرکت کردیم ،
این بار با ماشین رفتیم ویکی نامه داد به یکی از سنگرهای مستقر در محور   یزدی ها و مقداری نقشه ازشون گرفت و برگشتیم،

---

خاطره ای از علیمحد رضایی 0(حسین ریش)

شهیدجلالی درعملیات محرم که شب سیزده محرم اغاز شد درمنطقه بین دهلران ومهران مقابل زبیدات عراق   به شهادت رسیدتاریخ ۱۰ ابان.   من و جناب حاج شیخ عباس در منطقه عملیاتی بودیم وشهید جلالی درشهر دهلران پیش ما امد ومارا به محل استقرار خود درلشکر نجف اصفهان دعوت کرد ومن یکروز ظهر به سنگرانهارفتم وصحبت کردم وبعداز سخنرانی بحث عملیات پیش رومطرح شدومن درجمع رزمندگان گفتم که عملیات خیلی گسترده است ازدهلران تاچنگوله    تپه های روبه روی شهر مهران ادامه دارد. ازسنگر بیرون امدم تابه مقر خودمان بروم یه بسیجی دنبالم امدومراصدازد.  گفت حاج اقا انشاالله که ستون پنجم در جمع مانبود  بعدگفت من مسءول اطلاعات وعملیات هستم. شمادر سنگرمنطقه عملیات رالودادی واغاز وپایان عملیاتراگفتی وشماازکجا این اطلاعات رابدست اوردی.  گفتم منهم  شنیدم    فردای ان روز یک باران تندی امد  که همه یقین کردیم عملیات بتاخیر افتاده امانیروهای عملیاتی تو همان باران  دردامنه بلندیهاودرشیار های کوه خودشان رابالای سر عراقی ها رساندند وانهارااسیرکردند   چون عراقیها باور نمیکردن ایرانیها زیرباران عملیات کنند وعملیات تافرداظهر به شدت ادامه داشت وعراقیها باحمله هوایی شدید میخواستند نیروهای محاصره شده خودرا نجات دهند امانتوانستند وهمه نیروهای محاصره شده اسیر وبه شهر دهلران اورده شدند ومن واشیخ عباس وتعدادی ازبسیجیها ازانها مراقبت کردیم تا به پشت جبهه منتقل شدند

---

خاطره ای از محمد رضا احمدی

گفتید عملیات محرم ،
یادم نمی ره اوایل محرم بود توی مسجد بیداخوید هم روضه بود
روضه تمام شد
همه رفته بودن ولی دیدیم یک نفر همینطور نشسته و دست در پیشانی و گریه میکنه ،
یادم نیست یکی از دوستان رفت طرف را بلند کرد که برود
وقتی دست از جلوی صورت برداشت و سرش را بالا کرد دیدیم خدا رحمت کند شهید عباس جلالی ،
آنقدر محو در روضه و گریه شده بود که شاید متوجه نشده بود روضه تمام شده و ملت هم رفتن ، ایشون منقلب و به شدت اشک می ریخت
اگر اشتباه نکنم آخرین روضه ای بود که ایشون در بیداخوید پای منبر  شست ،
چند روزی نگذشت که خبر رسید ایشون هم به خیل شهدا پیوستن،
برای شادی روح ان بزرگوار، رفتگان از آن خانواده محترم ودیگر شهدای عزیز بیداخوید فاتحه مع الصلوات

---

خاطره ای از قاسمعلی رضایی

سلام بردوستان.حالا که سرش روافتید.بد نیست منم یه خاطره خطی بگم.دریکی از زیر مجموعه های بنیاد شهید .شاغل بودم.کارخانه حدود۱۵ کیلومتراز شهر دور بودو۱۳۰ نفرپرسنل شاغل درکارخانه بخشهای مختلف داشتیم.که البته بااین بخش ماجرا فعلا کاری نداریم.دفترمان میدان باهنرروبروی ساختمان دانشگاه شهید صدوقی بود.مدیری داشتیم بنام اقای فرخ سی یر.همدانی بود وچهارمین مدیر از ۱۴ مدیری که ظرف چهرسال امدند ورفتند.اقای فرخ سیر مرد محترم وجاافتاده ای بود .ایشان سرهنگ باز نشسته وباسمت ریاست زندان همدان باز نشسته شده بود.درقسمت دفترکلا۷ نفربیشتر مستقر نبودیم. مدیر واحد۲=مدیرمالی۳حسابدار۴مدیراداری وکارگزینی (که بنده بودم).منشی.۵خدمات.۶تدارکات و۷_تحصیلدار اداری    اونموقع ها هنوز کامپیوتر وامکانات تایپ فعلی نبود یکدستگاه ماشین تایپ دستی داشتیم.نامه ها رومثل همه جای دیگر.ابتدامینوت میگرفتیم سپس میدادیم منشی تایپ میکردودراخربه امضای مدیر میرسید.روزی از روزهایک یک نامه سه صفحه ای را مینوت گرفتم وتحویل منشی دادم.جدای ابتدایی بودن ماشین تایپ سرعت تایپ منشی هم خیلی کند بود وگویا پیانومیزد.به هرحال دوسه ساعت طول کشید وتایپ نامه به پایان رسید.اوردو تحویل من داد من هم نسخه دوم را امضا کرده به او برگرداندم تا به امضای مدیر برساند. اثای فرخ سی یر نامه را میخواند وذیلدان می نویسد خوب است تایپ شود.منشی بیچاره نزد من امد وگلگی که دوساعت کارم بوده تایپ کنم حالا ببینید چی نوشته.من هم به رسم دلسوزی نامه را برداشتم ونزد اقای مدیر که چرا بنده خدا را اذیت می کنید می گوید مفاصل دستش درد گرفته.البته لازم است به دونکته اشاره کننم.اول انکه این کار همیشگی او بود دوم همانطور که حرف میزد همانگونه مینوشت البته خط زیبا وقلم روانی هم داشت.وبقول خودش در این مجموعه فقط با من اخت بود.فکر میکنید بعد از اعتراض ما پاسخش چی بود؟درجواب من گفت:عیبی ندارد درعوض خطش خوب میشود.باپوزش از همگان کمی طولانی شد خواستم برمحیط اشراف پیدا کنید.ارادتمندشما..

---

خاطره ای از شیخ محمد احمدی

بسمه تعالی
یک خاطره- چند نکته
موضوع: توهین ممنوع!
.... پس از عبور از چند خیابان خاکی ( در شهر باماکو پایتخت کشور مالی در زمستان سال 1379)، به چهارراهی رسیدیم. در سمت مقابل، ساختمان و تابلوی سفارت هویدا بود. دیدن تابلوی سفارت با زبان فارسی و البته با ترجمه فرانسوی در آن دیار کاملاً غریبه، بسیار دل انگیز و روحیه بخش بود. طی همین دو- سه روز گذشته چقدر دلم برای وطنم تنگ شده بود! بنابراین لبخند رضایت بخشی ناخودآگاه روی لبانم نقش بست و حالم خوب تر از قبل شد. دست خودم نبود. حب وطن است دیگر.
در همان حال و هوا بودم که تجمعی چند نفره متشکل از چند خانم سیاه پوست که در گوشه ای از چهار راه (همان گوشه که به ساختمان سفارت میرسید) توجهم را جلب کرد. در لباس پوشیدن تا آخرین حد ممکن خساست به خرج داده بودند! لذا ظاهرشان خیلی زننده بود. موهای بلندی داشتند که آنها را به صورت چند طناب ضخیم سیاه بافته و تا روی شانه هایشان آویزان کرده بودند. البته در تحقیقات تکمیلی و میدانی بعدی متوجه شدم که این بی نواها اصلا مو ندارند. یعنی دارند ولی فرفری و کوتاه است. بنابراین غالب زنهای آن خطه موهای مصنوعی را به موهای طبیعی خودشان گره میزنند تا به زعم خودشان خوشکل شوند. این جماعت چند نفره نیز همانند غالب زنهای کشور مالی عمل کرده بودند لیکن با مدلی زننده. آرایش غلیظی داشتند که حداقل از دید من خیلی تند و نچسب به نظر می آمد ولی ظاهراً عقیده برخی دیگر با عقیده من متفاوت بود. از دور ما را نگاه می کردند و به شدت ابراز احساسات مینمودند و دست تکان می دادند! گمان کردم این اخلاق مردم این سرزمین است. یعنی اینکه اینقدر مهربان و مهمان نوازند که به مهمانهای تازه وارد به این صورت ابراز لطف می کنند! اما از کجا فهمیده بودند که من تازه واردم؟ امان از این ساده دلی!! بهمین دلیل در ذهنم مردم کشور مالی را در صدر مهربانان دنیا قرار دادم ولی در همین لحظه، برخی رفتارهای مشکوک از آنها دیدم که مجبورم کرد از خوش خیالی دست بردارم. یک عالمه سوال و ابهام در مورد این گروه در ذهنم ایجاد شده بود لیکن وقت سوال کردن نبود و فعلاً باید برای خودم اثبات میکردم که خیالاتی نشده ام و دارم درست میبینم. خیلی زود اثبات شد. لذا از همکارم یعنی آقای احمدی پرسیدم اینها کی هستند؟ ما را میشناسند؟ خنده نیمه تلخی کرد و گفت: نه بابا. اینها زنان خلاف کار هستند. از آنجا که قبلا اطلاعاتی کلی در خصوص وجود باندهای زنان خلاف کار شنیده بودم، بدون اینکه بیش از این خنگ بازی در آورم، متوجه حرفش شدم و سرم را به نشانه اینکه فهمیدم چه می گویی، پایین آوردم ولی باورش واقعاً برایم سخت بود. البته میدانستم بعنوان یک دیپلمات و کسی که مجبور است به کشورهای مختلف سفر کند، بالاخره دیر یا زود باید تبلور پدیده ها و واقعیتهای اجتماعی کشورهای مختلف و فرهنگهای متفاوت را ببیند ولی اینکه این اتفاق به این زودی و تنها بعد از دو روز خارج شدن از کشور آنهم در کشوری مسلمان در قاره ای فقیر به نام آفریقا رخ خواهد داد را انتظار نداشتم. توقع داشتم این گونه گروهها را در هر جای دیگری از جهان به غیر از آفریقا و بویژه غیر از کشور مالی ببینم. مشیت الهی بر این قرار گرفته بود که خیلی زود کاملاً جهان دیده شوم!. احساس کردم داده های ذهنیم که طی یک ساعت حضورم در کشور مالی و دیدن مردم در خیابانهای شهر باماکو "آپدیت" یا به تعبیر دیگر "به روز" شده بود، دوباره برای چندمین بار باید تغییر کند و به روزرسانی شود. یعنی وجود اینگونه گروهها در این کشور را هم باید به اطلاعاتم اضافه میکردم. نمیدانم به جنبه ویران کننده داستان توجه کردید یا نه؟ این گروه ابتدای خیابانی تجمع کرده بودند که ساختمان سفارت در یک ضلع آن قرار داشت! واضح تر بگویم، این گروه زیر سایه درختی ایستاده بودند که تنه آن داخل سفارت و شاخه های آن تا خیابان کشیده شده بود! هرکس به این گروه و مکان تجمعشان توجه میکرد، ناخودآگاه، ارتباطی را میان آنها و سفارت در ذهنش جستجو می کرد. دلیل اینکه من در ابتدا تصور کردم اینها ما را یا حداقل ماشین ما را میشناسند نیز تا حدی همین موضوع بود. یعنی داشتم تابلو سفارت و این گروه را با هم میدیدم. سناریوها و داستانهای عجیب و غریبی به ذهنم آمد. از جمله اینکه کار کار انگیسی هاست. یعنی دشمنان ما این گروه را اینجا فرستاده اند که سفارت را بدنام کنند. البته شاید هم درست فکر میکردم ولی وقتی سوال کردم گفتند این امر یک دلیل ساده دارد و آن اینکه در این چهار راه هیچ سایه ای نیست غیر از پشت دیوار سفارت. بنابراین با توجه به گرمی هوا این گروه اینجا تجمع می کنند. حس خوبی که با دیدن تابلوی سفارت به سراغم آمده بود خیلی زود خداحافظی کرده و رفت. شیطان همه جا هست و برای همه بندگان خدا دام گسترانده است. " الشَّیْطَانُ یَعِدُكُمُ الْفَقْرَ وَیَأْمُرُكُم بِالْفَحْشَاء" یعنی شیطان وعده تنگدستی به شما میدهد و شما را به فحشاء امر میکند. باور کنید دلم گرفت. با اینکه بیشتر از یک ساعت از حضورم در این کشور نمی گذشت ولی حس میکردم که یک تعلقاتی به این کشور و این مردم دارم! به همین دلیل دلم نمیخواست در کشور مالی این مسئله موضوعیت داشته باشد. ولی داشت. تهاجم فرهنگی چقدر خطرناک است. درست است که این ملت، چیزهای خوبی از استعمار گران یاد گرفتند مثل فرهنگ رانندگی، ولی نتوانسته انتد خود را از شر اینگونه آفات در امان بدارند. همین لحظه یک خبر تا حدی تلطیف کننده دریافت کردم. همکارم گفت: اینها تعداد کمی هستند و معترض هم زیاد دارند. ضمن اینکه همیشه اینجا نیستند. فقط در برخی تعطیلات و روزهای خاص می آیند. الآن چون تعطیلات سال نو میلادی است اینجا جمع شده اند. از بعضی جهات خیالم کمی راحت شد لیکن دلگیری ها و دلواپسیهای کلی ام در خصوص این مسئله تازه شروع شده بود.
با حالی نیمه گرفته وارد ساختمان سفارت شدیم. خیلی زود همکارانم به منظور استقبال، از اتاقها بیرون آمدند. یعنی مطلبی ها به استقبال محمد احمدی ها آمدند!!! در مراسم ساده استقبال، چند تبعه کشور مالی نیز حضور داشتند که کاملا از ایرانیها بلند قد تر بودند. این افراد، کارمندان محلی سفارت بودند. یعنی کسانی که برای انجام امور اداری و خدماتی سفارت در محل استخدام شده بودند. با همکاران ایرانی و آفریقایی سلام و احوالپرسی و خوش و بش کردم و خیلی سریع، مراسم استقبال به پایان رسید. دفتر کارم را نشانم دادند. همکاران خوبم آن را آماده و تجهیز کرده بودند. کار را شروع کردم و در اوقات فراغت به مطالعه و مشاهده اطراف و اکناف و مردم و خیابان و ... میپرداختم. نوشته های حاضر محصول همان مشاهدات و مطالعات است.
کارمندان رسمی سفارت یعنی دیپلماتها که ایرانی بودند و نیاز چندانی به توصیف قیافه و روحیاتشان نیست. البته به حسب ضرورت سراغ آنها هم خواهم رفت. ولی هر موضوعی که به کارمندان محلی مربوط می شد برایم قابل توجه بود. زیرا آنها نمونه ای از انسانهای ساکن در آن بخش از جهان بودند و من مشتاق بودم آنها را بیشتر بشناسم. قبل از هر چیز قیافه شان را ارزیابی کردم. (این نکته را روشن کنم که من در خصوص مردها صحبت میکنم. قیافه زنها را زنها باید ارزیابی نمایند!) قبلاً اشاره کردم که اغلب کارمندان محلی از ما ایرانیها قد بلند تر بودند. بعداً دریافتم که افراد بلند قد در کشور مالی زیاد هستند. این افراد غالباً بدنی متوازن، کشیده، ورزیده، بدون چربی اضافه و بدون شکمهای برآمده داشتند. این موضوع برای من جالب بود. دلیل این امر چیست؟ غالباً بدون توجه به قدهای بلند و هیکلهای موزون این انسانها، صرفاً به لاغریشان توجه می شود و خیلی زود نتیجه گیری می شود که رژیم غذایی نه چندان مناسب باعث لاغری اینها شده است. من متخصص نیستم ولی همان لحظه این سوال به ذهنم آمد که این چگونه رژیم نامناسبی است که به قد و قواره انسانها کار ندارد و فقط پهنای بدن را هدف حملات خود قرار می دهد؟ اگر این رژیم نامناسب فقط به چربی شکم و چربیهای اضافی سایر اعضای بدن کار دارد و مانعی از بلند شدن قد نمی شود بلکه به این امر کمک میکند که نامناسب نیست. اتفاقاً خیلی هم مناسب است. پیشنهاد میکنم شرکتهای داروئی که قرص ضد چاقی تولید میکنند و مؤسسات پر تعداد لاغری و ... دست از تولید و توزیع این محصول برداند و رژیم غذایی نامناسب! را به مشتریانشان توصیه کنند. البته شاید رژیم نامناسب غذایی بعنوان دلیلی برای نوع خاصی از لاغری آفریقایی معرفی می شود. اطلاعاتم در این زمینه ناقص است.
نظرم در مورد قیافه آنها را گفتم. لیکن در مورد صورت و رنگ پوست این انسانها عقیده ام متفاوت است. قبلاً اشاره کردم که چهره مردم آن سرزمین به نظرم زشت بود. بعداً کمی بیشتر دقت کردم ولی نظرم عوض نشد. (البته واقعا اعتقاد دارم که زیبایی سیرت مهم است نه صورت. آن بحث دیگری است) اگر خداوند متعال به من اجازه داده بود بدون سانسور و بدون ترس از کفر گویی نظر و اعتقادم را در خصوص آفرینش صورت این مردم بگویم، کلی اعتراض داشتم. ولی چه کنم که خداوند خلاق و علیم است. خودش فرموده: "عسی ان تکرهوا شیئا و یجعل الله فیه خیراً کثیرا" یعنی چه بسا شما چیزهایی را نمی پسندید در حالیکه خدا در آن خیر زیاد قرار داده است. او هر کاری را بنا به مصلحتی انجام میدهد. تنهایی تصمیم میگیرد. اصلاً از من و شما که هیچ، از ملائکه هم مشورت نمیگیرد. اگر فرض بر این بود که خداوند برای آفرینش مخلوقات از من و امثال من مشورت بگیرد، چند مشورت اساسی در حد تیم ملی در خصوص خلقت صورت و رنگ پوست این بندگان خدا ارائه مینمودم و از همه توانم استفاده میکردم که این مشورتها به تصویب برسد و اجرایی شود! یا لا اقل در مورد صورتشان تصویب و اجرایی شود.  با رنگ پوست به نحوی کنار می آمدیم لیکن خداوند این دخالت را ممنوع کرده پس همان بهتر که خودش هر کار را به مصلحت می داند انجام دهد. چون راه چاره ای نبود سعی کردم این بخش از مخلوقات خدا را با همان خصوصیات خدادادی به رسمیت بشناسم وسند شناسایی رسمی را ضمیمه یک قطعنامه لازم الاجرای شورای امنیت سازمان ملل متحد کنم تا هیچ مویی لای درزش نرود!!. با همه این احوال، اعتقاد من به نازیبایی صورت این جماعت، باعث نمی شد که خدای نکرده نگاه متفاوتی به آنها داشته باشم و خودم را برتر ببینم و آنها را تحقیر کنم. الحمد لله چنین روحیه ای ندارم.
از آنجا که 90 درصد مردم کشور مالی مسلمان بودند و هستند، همه کارمندان محلی سفارت نیز معتقد به دین مبین اسلام بودند و انتظار میرفت اسامی اسلامی داشته باشند. برخی از آنها داشتند. مثل محمد، کریم، موسی، مری (مریم)، حوا و ... ولی برخی دیگر اسامی عجیب و غریب داشتند. مثلا یکی از آنها آبرامان نام داشت! روزی از او سوال کردم آبرامان نامی فرانسوی است یا نامی بومی محسوب می شود؟ گفت: آبرامان در حقیقت عبدالرحمان است!! عبدالرحمان شده بود آبرامان. یعنی این جماعت را باید سلطان مخفف کردن اسامی نامید. البته رقبایی هم از گذشته داشته اند. آن کسانی که نام زیبای محمد علی را به "ممل" و در موارد بی رحمانه به "مملوک" تغییر می دادند را باید رقبای جدی این مردم دانست. (اصلاً فکر نکنید که قضیه مملوک به من ربط دارد. من از اول محمد بودم!) چه بر سر این کلمه "عبدالرحمان" بدبخت آورده بودند که به آبرامان بودن رضایت داده بود و خیلی عادی به همین عبارت تلفظ میشد و ظاهراً هیچ اعتراضی هم نداشت. حالا این که خوب بود. لااقل بقایایی از عبدالرحمان مثل حرف ب و حرف ر و حرف م و حرف ا و حرف ن  در کلمه جدید یافت میشد، در یک مورد دیگر واقعاً فاجعه اتفاق افتاده بود. یعنی هیچ نشانی از نام قبلی بر جای نمانده بود و با خاک یکسان شده بود. کارمند اداری سفارت که به نحوی منشی سفیر محسوب می شد، اسمش آستان بود. البته برای من بعنوان یک فارسی زبان، آستان کلمه ای آشنا به نظر می رسید و ناخوداگاه به آستانهای مقدسه ربطش میدادم و خیلی طول کشید تا در مورد آن سوال کنم. نیازی احساس نمیکردم. وقتی سوال کردم، خانم آستان در مورد اسمش توضیح داد که آستان همان عایشه است!!! عمق فاجعه را میبینید؟!!  با این حساب باید گفت که این جماعت در مخفف کردن اسامی واقعاً رقیب ندارند.
به مرور طی مدت اقامت 90 روزه ام در شهر باماکو، بیشتر با این دسته از همکاران آشنا شدم. پای درد دلهایشان نشستم و کم کم با آنها دوست شدم. برخی از آنها خیلی صاف و ساده و برخی دیگر تا حدی پیچیده و بعضاً به خیال خودشان زبل بودند. (درست مثل همه انسانها) مثلاً این امر به اثبات رسیده بود که آقای ... مأمور خرید سفارت فاکتورهای 15 فرانکی (واحد پول کشور مالی فرانک بود) برای اجناس 5 فرانکی درست میکند و از این طریق پولی به جیب می زند. ای داد از این طمع!  خداوند متعال نعمتهای خود را به انسانها عطا کرده و در مورد همین انسانها با سرزنش میفرماید: " ثُمَّ يَطْمَعُ أَنْ أَزِيدَ". یعنی باز طمع میکند که بیفزایم.  تا کجاها رفته این اختلاس و چه قدر قدمت دارد!! جلسه مشاوره ارشادی برایش ترتیب داده بودند که البته با اخذ تعهد و ... همراه شد. به طور کلی، از مصاحبت با این همکاران لذت میبردم. سر در آوردن از وضعیت زندگی، امیال و آرزوها، روحیات و احساسات آنها و اقعاً برایم جالب بود. این آگاهیها باعث انبساط ذهنم میشد و اثرات خودش را در خصوص نوع نگاهم به انسانها بر جای میگذاشت. احساس میکردم طرفهای مقابل نیز دوست دارند در خصوص اینگونه موضوعات حرف بزنند. آنها هم کنجکاو بودند و همین وضعیتها را در مورد من سؤال میکردند.
موسی مترجم سفارت بود. یعنی مطالب را از فرانسوی به انگلیسی ترجمه میکرد. لیسانس انگلیسی داشت. کار من بیشتر با او مرتبط بود. به همین سبب، زیاد با هم حرف می زدیم. تازه داماد بود. یک روز همسرش را دیدم. از خودش سیاه تر بود. به دلیل مراوداتی که با ایرانیها داشتند، همسرش چادر مشکی به سر کرده بود. با چادر مشکی قیافه اش جالب شده بود. مشکی اندر مشکی! یعنی یکدست شده بود. اگر چادر را کاملا روی صورتش میکشید و یا بر میداشت تفاوتی ایجاد نمیشد!! به هر حال، موسی خیلی با معرفت بود. روز آخر غافلگیرم کرد و هنگام خداحافظی یک هدیه با ارزش به من داد. (این هم دلیل با معرفتیش!) روزی از من پرسید: چند تا فرزند داری؟ گفتم: 2 تا پسر. گفت: اسمشان چیست؟ گفتم: حمید و حامد. از من خواست بنویسم. نوشتم Hamid- Hamed. ولی همین موضوع ساده به صورت داستانی پیچیده درآمد. مشکل از آنجا نشأت میگرفت که او هر دو حرف i و حرفe   را "ای" تلفظ میکرد. مرتب میگفت: حامید- حامید. یعنی هر دو را به یک شکل تلفظ میکرد و بعد میگفت: اینکه یکی است! گذشته از اینکه تلفظ مد نظر او یعنی "حامید" نام هیچیک از فرزندان من نبود، تازه اعتراض هم میکرد که چرا برای هر دو یک نام انتخاب کرده ام و هر دو را حامید صدا میکنم! توضیحاتم را نمی پسندید و بسیار متعجب بود که چرا من این موضوع ساده را نمی فهمم. سطح درک و شعورم در حال زیر سوال رفتن بود. یک مرتبه متوجه موضوعی شدم و آن اینکه اگر نام پسر بزرگم را از اول کامل گفته بودم یعنی گفته بودم حمید رضا، دیگر این مشکلات پیدا نمیشد. قربان امام رضا علیه السلام شوم. ضامن آهو ضامنم شد و به موسی گفتم ببخشید. حق با شماست. اسم پسر بزرگم حمید رضا است. سری به نشان رضایت و قانع شدن تکان داد و غائله خاتمه یافت.
خانم آستان همسر کارمند داشت و قدری خود را باکلاس تر از بقیه کارمندان محلی میدانست. با این حال ارتباط خوبی با آنها داشت. همه همکاران مرد متأهل بودند. بجز محمد (همان راننده پاترول قرمز) و خانم مری. این دو نفر ظاهراً قرار بود با هم ازدواج کنند. خانم حوا نیز که به نحوی آشپز سفارت محسوب می شد و سن و سالی داشت، میگفت متأهل است لیکن همسرش در کشور سنگال است. ادعایش بیشتر به توهم شبیه بود. بنده خدا! (اجازه بدهید اجمالاً خودم را تحسین کنم که بعد از 20 سال اسامی را هنوز به یاد دارم). کارمندان محلی فارسی بلد نبودند. بیشتر اوقات مظلوم و دوست داشتنی به نظر می آمدند. هرگاه متوجه میشدم کسی از همکاران نسبت به آنها بی احترامی می کند واقعاً ناراحت میشدم.
در آن زمان تعداد دیگری از هموطنان ایرانی خارج از مجموعه سفارت در کشور مالی به صورت موقت اقامت داشتند و در بخشهای مختلف اقتصادی، بهداشتی و فرهنگی فعالیت میکردند. این افراد با سفارت و از جمله با من ارتباط نزدیک داشتند. یکی از هموطنان که با من مراوده داشت، به یک عادت بد گرفتار بود ولی نه تنها جنبه بد و منفی این عادت در نظرش جلوه ای نداشت بلکه آن را حمل بر با مزگی نیز میکرد. مزه پراکنی های او به این شکل بود که به صورت جدی یا شوخی در هنگام صحبت با اتباع آفریقایی اعم از همکاران محلی یا فروشندگان و کسبه و مردم عادی، فحشهایی را به زبان فارسی نثار آنها میکرد! الکی و بدون دلیل. بعضی مواقع از طرف مقابل تأییدیه نیز میگرفت و میخندید. مثلا (البته با عرض معذرت) در هنگام سوال کردن قیمت یک جنس، به طرف میگفت: تو خیلی الاغی. نه؟ (تازه من خیلی گشتم یکی از آن فحشهایش را انتخاب کنم که قابل ذکر باشد!!) آن بدبخت هم چیزی نمیگفت یا مثلا میگفت: بله. بعد او میخندید و انتظار داشت من هم بخندم! هر بار بعد از این عقده گشایی روحی، به من نگاه میکرد و منتطر تایید من بود. من نیز هر دفعه به خیال خودم نا امیدش میکردم ولی گویا نمیکردم. شما هم اینطور آدمها دور برتان دارید؟ انشاءالله نداشته باشید. من مانده ام این چه لذتی است که از توهین به دیگران حاصل می شود؟ واقعاً حس بدی به من دست میداد. اول اینکه خوب، نفس توهین عذاب آور و قبیح است. بی احترامی به جایگاه انسان تلقی می شود. فرق نمیکند مخاطب اروپایی باشد یا آفریقایی، سیاه باشد یا سفید، زن باشد یا مرد. در دین ما، توهین به غیر مسلمان هم جایز نیست چه برسد به مسلمان. ارزش انسانها به تقوی است (ان اکرمکم عند الله اتقیکم)  نه به رنگ پوست و ... و دوم اینکه هر لحظه احتمال میدادم یکی از این آدمها با زبان فارسی آشنایی داشته باشد یا از حالت صورت این رفیق ما و یا از هر طریق دیگر متوجه این توهین بشود و الکی الکی حاشیه ای برای او و برای سفارت ایجاد شود. البته مطمئن نیستم اعتقادم به جایگاه انسانی و ارزشهای دینی بیشتر باعث ناراحتیم از این رفتار او میشد یا ترس از درگیری و حاشیه سازی!! گفته میشود یک رگ ترس پنهانی در وجود یزدیها هست! اگر به این گفته اعتقاد پیدا کنیم تا حدی تکلیف روشن می شود.(امیدوارم متوجه شده باشید که شکسته نفسی کردم!)  به هر حال نتیجه یکی بود و من واقعاً ناراحت میشدم. خیلی سعی کردم با طی نمودن مراحل مختلف نهی از منکر، از همراهی نکردن گرفته تا اخم کردن و با زبان نهی کردن و ...، به او بفهمانم که این کار غلط است و او را از این عمل زشت باز دارم ولی توفیقی نیافتم. او میگفت: ول کن بابا. اینها که نمی فهمند چه می گویم. متوجه نمیشد که این رفتار برای خود او هم بد است. مخاطب بفهمد یا نفهمد.
چند بار همین شوخی بی مزه را با کارمندان محلی سفارت نیز کرد و من در همه این موارد به او می گفتم که این کار غلط است. احساس میکردم خداوند متعال من را مأمور کرده که او را از این رفتار ناشایست باز دارم. بنابراین خیلی تلاش میکردم ولی مأموریت ناموفق بود.
یک روز همین شوخی را با آقای آبرامان (همان عبدالرحمان) کرد. موسی هم حضور داشت. من باز ناراحت شدم و مجدداً او را از این رفتار نهی کردم. او داشت توجیه میکرد که اینها نمی فهمند و ... کاملاً از انجام مأموریتم مأیوس شده بودم. ناگهان موسی به زبان فارسی گفت: سلامت باشید!!!!!!
من اشتباه فهمیدم یا واقعاً موسی فارسی حرف زد؟! نگاه به چهره رفیقم کردم دیدم انگار برق سه فاز به او وصل شده. خشکش زده بود. مطمئن شدم درست فهمیدم. موسی فارسی بلد است! به من نیز انگار برق وصل شده بود لیکن از نوع تک فازش! همه صحنه هایی که رفیقم با استفاده از کلمات رکیک به این جماعت از جمله به موسی توهین کرده بود با دور تند از ذهنم گذشت. رفیقم که خیلی زود از آن صحنه خارج شد. احتمالاً برای اینکه در مورد رفع تبعات این خبط چاره ای بیندیشد ولی من ایستادم و به فارسی از موسی پرسیدم: موسی تو فارسی بلدی؟ او جواب نداد. دوباره پرسیدم باز جواب نداد. به انگلیسی همین سوال را تکرار کردم. گفت: نه. گفتم پس این جمله چه بود که گفتی؟ گفت: من خودم شاهد بودم شما ایرانیها وسط و آخر صحبت کردنتان با یکدیگر، زیاد از این جمله استفاده می کنید و برخی مواقع چند بار آن را تکرار میکنید. دیدم شما دو نفر کلی با هم حرف زدید ولی انگار فراموش کرده اید که از آن استفاده کنید لذا خواستم یادآوری کنم که این جمله را هم بگویید. بعد خندید و پرسید: راستی سلامت باشید یعنی چی؟!! یعنی ایشان در آن اوضاع و احوال اراده فرموده بودند که مزه بپرانند و این راز مهم را کشف کنند که سلامت باشید یعنی چه! غافل از اینکه ما را تا مرز سکته برده و عجالتاً همانجا متوقف کرده است. اما انصافاً خوشمزگی او کجا و آن مزه پراکنی های رفیق من کجا! زود فهمیدم خداوند متعال پس از بی عرضگی من در انجام مأموریت (جلوگیری از توهین رفیقم به دیگران)، طی حکمی اینجانب را عزل (دقیقاً مانند حکم عزل وزیر اسبق ما در هنگام مذاکره با رئیس جمهور سنگال!!!) و طی حکم دیگری موسی را به این سمت منصوب کرده بود. موسی با یک اقدام ضربتی موثر، در انجام مأموریتش موفق شد و آن رفیق من دست از توهین برداشت. همواره اینطور است. وقتی به تذکرات مشفقانه نرم توجه نکنیم نوبت به تذکرات مشفقانه شوک آور، تکان دهنده و بعضاً منفجر کننده با قدرت انفجاری بالا می رسد. پس چه خوب است هموراه به تذکرات مشفقانه توجه کنیم. تذکرات رسول مکرم اسلام (ص) از همین نوع است. فذکر انما انت مذکر
محمد احمدی

---

 

---

محمدعلی رضایی؛ منطقه شیب میسان درعملیات والفجر مقدماتی.او ازادگی را اینگونه تعریف می کند؛ آزاده یعنی: انسان آزاد ازبند نفس خویش.

---

محمد علی رضایی اخرین وکوچکترین فرزند خانواده خود می باشد. پدرش مرحوم حاج حسن رضایی بیداخویدی از از طایفه ای اصیل ومذهبی دوستدار اهل بیت وپیرو ولایت فقیه بودند.که درسال 1375 براثر حادثه تصادف دارفانی را وداع گفت وبه لقاالهه پیوست.اوپدری مهربان- همسری دوستدار خانواده وکشاورزی زحمت کش ویک روستایی فعال در تمام زمینه ها بود.

---

مادرازاده زنی ارام مومنه -مهربان خانه دار-مهمان دوست-مردمدار وفوق العاده بود تکیه کلامها وضرب المثلهایش پس از سالها که از فوتش میگذرد برسر زبان اهالی جاریست واو را به نیکی ودرستکاری ومومنه یاد میکنند.

---

ازاده 4 برادر دیگر هم به نامهای محمد جعفر-محمد علی-قاسم علی-وعلی اکبر دارد.

---

وی درزمان اسارت 14 سال بیشتر نداشت ودر زمان ازادشدن ازقید اسارت هم در سن 24 سالگی بود وهم اکنون دارای دو فرزند دختر است.

---

 

---

درحالیکه در روستای بیداخوید امکانات ورزشی انطور که شاسیته است وجود ندارد.ومسولین هم در این رابطه چاره ای نیندیشیده اند.جوانان روستا درپایان روز وبعد از چندین ساعت کار فشرده وطاقت فرسا در کنار خانواده هایشان عصرها بعد از اتمام فعالیت روزانه وامر کشاورزی به ورزشهای مختلف اعم از فوتبال - والیبال- پینگ پنگ-روی میاورند.این جوانان دارای استعدادهای بلاقوه ای هستند که با حمایت مسولین-وپیاده سازی زیر ساخت ها وامکانات چه بسا نخبه هایی از بین انها کشف وبه جامعه ورزشی تحویل داده شوند.

---

 

وایت نویسنده کتاب خاطرات شهید زنگی آبادی از ظهور دوباره شهید پس از شهادتش/ عجیب ترین خاطره از شهید دوران دفاع مقدس


صدای زنگ تلفن من  را به خود آورد. بی اهمیت به صدای زنگ مشغول جمع آوری ورقه ها شدم. باز هم صدای زنگ. ورقه ها را جمع می کردم و به درون کارتن می انداختم. بازهم صدای زنگ تلفن. روزهای گذشته را با خود مرور می کردم. بازهم صدای زنگ تلفن. از آقای کرمانی درخواست کرده بودم نگارش زندگینامه یکی از سرداران را به من بسپارد. باز هم زنگ تلفن. آقای کرمانی مسئول چاپ کتاب های مربوط به کنگره بزرگداشت سرداران بود. باز هم زنگ تلفن. آن روز یک کارتن پر از برگه داده بود دستم. بازهم زنگ تلفن. برگه ها مجموعه ای  از گفتار خانواده، دوستان و همرزمان سرداری شهید بود. بازهم زنگ تلفن. با مطالعه برگه ها وا رفتم. باز هم زنگ تلفن. نا امیدانه احساس کردم این همه خاطره از شهید قابلیت تبدیل شدن به اثری داستانی را ندارد. بازهم زنگ تلفن. از طرفی پروین، لیلا و سهیلا با دیدن کارتن دلخور شده بودند.باز هم زنگ تلفن. میدانستند تا چند وقتی که نگارش کتاب را در دست دارم من را بسیار کمتر خواهند دید. بازهم زنگ تلفن. اما چه کنم ؟ زندگی خرج دارد؟. باز هم زنگ تلفن. باید کاری کنم تا داستان جذاب شود. باز هم زنگ تلفن. می توانم از تجربه ای که در نگارش دارم برای خلق داستانی جذاب استفاده کنم. باز هم زنگ تلفن. حال آدمی را داشتم که بین زمین و آسمان معلق است. باز هم زنگ تلفن. و این زنگ تلفن. چه سماجتی دارد. باز هم زنگ تلفن. احتمالاً یکی از خوانندگان است.باز هم صدای زنگ تلفن. و باز هم ....... این بیست و پنجمین بار است که صدای تلفن بلند می شود. تعداد زنگ ها را شمرده بودم.گوشی را برداشتم.

سلام علیکم. بفرمایید.....

علیکم سلام. می خواستم بگویم شما می توانید برای رفع این به ظاهر مشکل، از صناعات داستانی برای پرداختن به خاطرات استفاده کنید و جای دست بردن در آن کاری کنید که خواندنی تر شود .

حیرت زده شده بودم.  او چه کسی است که ذهن من را می خواند؟!!

شما؟

من زنگی آبادی هستم.

ببخشید. کی؟!

یونس زنگی آبادی.

خشکم زده بود. سریع گوشی را گذاشتم. با چشمانی از حدقه در آمده به پنجره خیره شده بودم. زل زده بودم به دو چشم که در میان تاریکی هویدا شده بود. دو چشم پر فروغ و مهربان در طرح محوی از یک سر.  دو چشم پر از لطافت و لبخند. حسی که داشتم حیرت بود نه ترس. فضا بسیار دوستانه بود.  دوباره زنگ تلفن به صدا در آمد. بی اختیار گوشی را برداشتم. من خوابم یا بیدار؟
دوباره همان صدا بود. سر تا پا گوش شده بودم.

من برای ترساندنت نیامده ام. بلکه برای ادای حقی که بر ذمه توست آمدم. هر عباسی یک حسین دارد و هر حسینی یک زینب و هر زینبی، شمشیری است در نیام که باید برآید. من این شمشیر را در دست تو می گذارم. زیرا از خدا خواستم که یک بار چون عباس شوم و یک بار چون حسین. به وقت عباس شدن بی دست شدم و به وقت حسین شدن بی سر. مرا از پاهایم شناختند. این ها را می دانی......خوانده ای ...

یعنی من انتخاب شده ام؟

ما خود را تحمیل نمی کنیم. بلکه در دل ها جا می کنیم.

باید چه کنم؟

حق را ادا کن .حق این اثر آن است که مرا طوری در یادها برانگیزد که در قیامت برانگیخته می شوم. کامل، نه شرحه شرحه، آن طور که در دنیا شدم. اگر حسین را سر بریدند و عباس را دست، آنان قیامت نه با سر و دست بریده که با اندام کامل خویش برانگیخته خواهند شد و من نیز که مرید آنان بوده ام، چنینم. پس تو خاطرات مرا که چون جسم دنیایی ام شرحه شرحه است،  همچون جسمی که در قیامت برانگیخته می شود، به اندام کن. با سر و دست . بخواهی می توانی .

می خواهم. پس حتماً می توانم.

مرا نه ناظر خود، که خواننده ای فرض کن که با کلمه به کلمه تو پیش می آید. به هر جمله ات قد می کشد. اگر کتاب تو جسم باشد، من روح آنم .

من مفتخرم .

از تعارف کم کن.

حرف دلم را زدم .

برای آن که به مکان مسلط شوی ،به روستای زنگی آباد برو ...

آیا ارتباط یک طرفه است ؟

همین طور تلفنی ؟

تو اراده کن من می آیم. به هر صورتی که بخواهم. من اذن از خدا دارم . منبرای زینب شدن اجازه گرفته ام.

ناگهان تلفن شروع کرد به بوق ممتد زدن. گوشی را گذاشتم. حجمی از سوالات به من حمله ور شد. یعنی خواب می دیدم؟ واقعاً او سردار شهید، حاج یونس زنگی آبادی بود؟ درباره این واقعیت با چه کسانی مشورت کنم؟ چه کسی باور می کند شهید با من تماس تلفنی داشته است؟ چه کسی باور می کند خیره شدن من به دو چشم مهربان و خندان را؟ به هرکسی توضیح دهم باید برایش قسم جلاله بخورم. آخر باور کردنی نیست. باید اولین کاری که می کنم از مخابرات پیگیر تماس شوم.
تمام شب واقعه را مرور می کردم. صبح اولین کاری که کردم پیگیر تماس شدم. حتی در حوالی آن ساعت هیچ تماسی ثبت نشده بود.! از طرفی 25 مرتبه زنگ خوردن گوشی اتفاقی غیرممکن بود. از نظر قانونی اگر زیر 25 مرتبه تماسی گرفته شود و پاسخ ندهیم. گوشی اشغال شده و قطع می شود.
عقل و عشق حکم می کرد به اتفاقات آن شب اعتماد کنم. فصول کتاب در حال تکمیل است. با اتوبوس راهی روستای زنگی آباد شدم. روستایی در 20 کیلومتری کرمان. در جاده زرند. به روستا که رسیدم یک لحظه دوباره شک شیطانی به سراغم آمد. این چه کاری ست که من کردم. شاید خیال بوده شاید..... هنوز شاید ها کامل نشده بود که دوچرخه سواری جلوی من ایستاد.

سلام علیکم. آقای صفایی؟

علیکم سلام. بله. شما؟

چشمانش پر از اشک شد و گفت: من مرتضی هستم. برادر شهید حاج یونس زنگی آبادی. از دوچرخه پیاده شد و من را در آغوش کشید و گفت: بفرمایید برویم منزل. شما مهمان حاج یونس هستید. قدمتان سر چشم. دیشب حاج یونس به خوابم آمد و گفت: که این ساعت به پیشواز شما بیایم!

دیگر تمام اتفاقات عجیب داشت برایم عادی می شد. مطمئن بودم عجیب تر هم خواهد شد. مهمان همسر و فرزندان شهید شدم. مصطفی و فاطمه فرزندان شهید بودند. وقتی فهمیده بودند فرستاده ای از طرف پدر می آید برای دیدنم لحظه شماری کرده بودند. اکنون در فضای گرم و صمیمی حیاط منزل در کنار برادر شهید و دو فرزند شهید بودم. سر صحبت را با فرزندان شهید باز کردم. پرواز کبوتری که روی دیوار حیاط نشست توجه همه ما را به خود جلب کرد. با خود فکر کردم شاید حاج یونس این بار در کسوت کبوتری ظاهر شده. مصطفی و فاطمه  همزمان گفتند: چه کبوتر قشنگی!. مصطفی سه ساله بود و فاطمه ده ماهه که پدر شهید شد. این جمله را مصطفی آنچنان با حسرت و سوزناک گفت که فاطمه زد زیر گریه. برای این که دختر شهید را آرام کنم، گفتم: پدر شما شهید است. شهداء زنده اند. دست پدران شما بسیار باز است. می توانند هر حاجتی که داشته باشید را برآورده کنند. ناگهان فاطمه وسط حرفم دوید و گفت: هر حاجتی؟ یکه خوردم. گفتم: تا آن جایی که بتوانند. البته بستگی به حاجت دارد. فاطمه گفت: تنها آرزوی من دیدن پدرم هست. ناگهان کبوتر پرواز کرد و روی شانه فاطمه نشست و نوکش را به گونه های فاطمه کشید. همه تعجب کرده بودیم. ولی من یقین داشتم که این کبوتر، سفیر شهید است.
خبر در روستا زود می پیچد. خبر ورود نویسنده ای که به زنگی آباد آمده تا درباره حاج یونس کتاب بنویسد. آقا مرتضی گفت: که خبر از اینجا به کرمان هم رسیده و عده ای از دوستان و همرزمان حاج یونس پیغام داده اند که امشب بعد از شام می آیند اینجا برای شب نشینی، و نقل مجلسمان هم حاج یونس خواهد بود. گفتم عالی است و با وجود آنها جای خالی خاطراتی که درباره حاجی خوانده ام، پر می شود. حضور همرزمان حاج یونس برای پی بردن به  وجوه نظامی شخصیت او بسیار ضروری است.
دارم کلافه می شوم که چرا در این همه فصولی که از سر گذرانده ام، حاج یونس خودی نشان نداده است؟ آیا در این همه اشتباهی وجود ندارد که او تصحیح کند؟ حاجی جان، با تایید کار تا اینجا به من برای ادامه قوت قلب می دهی؟ پس چرا خودی به من نمی نمایی؟ تویی که به جسم کبوتری در می آیی تا ....
ناگهان برحاشیه دستنوشته من این خطوط پدیدار شد :

بسم الله الرحمن الرحیم
1-اگر شما انتخاب شده اید، به دلیل روش تحلیلی کار شماست. پس انتخاب شما همان تایید کار شماست.
2-اشتباهی صورت نگرفته است که مجبور به دخالت شوم جز آنکه شفای مادرم بیشتر از آنکه رحمت خداوند بر من و برادرم مرتضی باشد ، بر پدرم بوده است، زیرا خداوند نمی خواست زندگی بر او بیشتر از آن سخت شود. مرگ همدم در طاقت او نبود و چون فردی صالح بود، خداوند بر او این رنج را نپذیرفت.
3-درست است که پس از مرگ پدرم ، من مرد اول خانه شدم ، اما مادرم قوی تر از آن بود که به من متکی باشد.
4-مبادا حق مرتضی ضایع شود. او در بیشتر کارها پس از مرگ پدرم همراه و کمک من بود.
5-در نوشتن محکم باشید و جز به رضای خدا نیندیشید ، زیرا بسیاری از دقایق در زندگی من وجود دارد که متأسفانه به رضای دیگران اندیشیده ام که رضای خدا در آن نبوده است. پس شما به حذف آن دقایق همت کنید،‌هر چند خداوند مهربان از هر آنچه قصور در زندگی من بوده است، در گذشته است.
                                                                                                                                                       والسلام
 
از شدت هیجان چنان می لرزیدم که ترسیدم قلبم تاب نیاورد. آقا مرتضی را صدا کردم و با چشمانی اشکبار دستخط حاج یونس را نشانش دادم و گفتم : این دستخط را می شناسید؟
با دقت نگاه کرد و ناباور به من خیره شد. گفت: خط حاج یونس است! و حیران به خط نگاه کرد و باز به من.
پرسید: این را از کجا آورده اید؟

https://chat.whatsapp.com/FqUBuqCaXzP3KqpBF3eVsH
او پس از شنیدن توضیح من آنقدر هیجان زده شد که نوشته شهید را با خود برد و لحظاتی بعد صدای گریه و فریاد زن ها و بچه ها بلند شد. همسرش نام او را صدا می زد و فرزندانش بابا بابا  می کردند. من  که قادر به حفظ اشک هایم نبودم، به این فکر می کردم که چرا حاج یونس برای ارتباط برقرار کردن با من از روش های غیر معمول استفاده می کند؟
آمدن به خواب امری طبیعی تلقی می شود ، اما تلفن زدن و بر کاغذ نوشتن و در جسم یک کبوتر حلول کردن هر چقدر هم که ملموس باشد و به چشم خود ببینی و به گوش خود بشنوی ، باز هم باورش برای کسی که ندیده است، سخت است. ناگهان صدای حاج یونس را شنیدم.  نه از روبرو یا از پشت سر، که از همه جهات.  به هر سو که می چرخیدم ، در وضوح صدا تغییری احساس نمی کردم:
بستگان و دوستان را به همان خوابشان رفتن کفایت است،‌ اما تو که راوی منی،  باید حضور مرا احساس کنی و لمس کنی و دریابی که آنچه نامش عند ربهم یرزقون است، چیست؟ که اذن خداوند به شهید تا به کجاست؟ که شهید عزیز کرده خداوند است و هر شهید بنا به درجه اش نزد حق تعالی می تواند تا آنجا پیش رود که علاوه بر حضور در خواب به حضور در بیداری نیز اقدام کند تا مایه عبرت غافلان گردد. تا این دنیای فانی را که کفی بر دهان ابدیت است، به هیچ گیرد و بداند آنچه حقیقی است؛ ‌نه دنیا، که آخرت است. پس تو روایت کن مرا، آنچنان که به قدرت لایزال حق تعالی دنیا را در مشت دارم و دلم برای دنیا زدگان سخت می سوزد که غافلانند....
زانو زدم و دست هایم را دراز کردم تا به دستانی که می دانستم دست دراز شده ام را رد نمی کنند، لمس شوم. شروع کردم به گریه کردنی سخت و به صدایی بلند که تاب نگه داشتن نفس را در سینه نداشتم. گفتم: حاجی جان، شفاعت ما یادت نرود... و سر بر سجده گذاشتم و نالیدم : دریغا...

بعد از شام مجلس را با حضور حاج قاسم سلیمانی، خوشی، محمد زنگی آبادی و نجف زنگی آبادی آغاز کردیم. همرزمان حاج یونس حامل سلام از خیل دوستانی بودند که  نتوانسته بودند در این جلسه حضور یابند. من توضیح دادم که اداره جلسه با خود شهید است. تمامی تصمیم گیری ها با اوست. در واقع او خود نویسنده خاطراتش است.

https://chat.whatsapp.com/FqUBuqCaXzP3KqpBF3eVsH
آقای خوشی گفت: اگر دستخط حاج یونس را ندیده بودم و اگر جوهرش به این تر و تازگی نبود  هیچکدام از این اتفاقات را باور نمی کردم. اما حالا هر چه بگویید باور می کنم . اگر بگویید اینجاست، شک نمی کنم. اگر بگویید الان ظاهر می شود و خود را به ما که آرزوی دیدارش را داریم، نشان می دهد. باور می کنم و به احترام حضو رش می ایستم و منتظر می مانم تا ظاهر شود. آنچه آقای خوشی گفت، مرا لرزاند و آن طور که آماده ایستاد که انگار قرار است حاج یونس ظاهر شود. به نظرم آمد که شدنی است. می شود. باور حضور فیزیکی شهید آن قدر جدی شد که همه بر خواستند. حاج قاسم گفت: ما شک نداریم. نجف آقا گفت: دیدن چنین چیزی کم نیست. محمد آقا گفت: معجزه است. اندام آقای خوشی از شدت گریه بی صدا تکان می خورد. .صدای گریه زنها که از اتاق برمی خواست ،او هم صدای گریه اش را رها کرد. همه بی اختیار نام شهید را صدا می زدیم. من می گفتم: حاجی ...حاج یونس عزیز. نجف آقا فریاد می زد: :یونس جان ... آقا مرتضی می گفت: برادر. حاج قاسم او را حاجی جان می خواند. صدای همسر شهید که او را حاج آقا خطاب می کرد اتمام حجتی بود بر باوری که تبدیل به یقین شده بود. و حالا فرزندان معصوم شهید پدر را صدا می زدند. فاطمه حین دویدن به سمت اتاق زن ها با چشمانی گریان می گفت: بابا...بابا... و مطصفی با دستهایش اشکهایش را پاک می کرد و زمزمه می کرد: بابا جان... بابا جان.... دیگر گریه زنان، شیون شده بود و صداهای ما فریاد. من فریاد زدم: :حاجی ...تو را به شهادتت قسم که اگر اذن داری، خودت را برما نمایان کن. حتی یک لحظه. که ببینیمت ...لمست کنیم ...متبرک شویم ...
 ناگهان چراغ پر نور شد و خاموش شد. همه جا ظلمات شد. فقط صدای شیون و فریاد به نام حاج یونس بلند بود. آن همه تاریکی به ظهور نوری ملایم، روشن شد و بیشتر و  بیشتر رنگ گرفت تا به رنگ طلایی حضور شهید متوقف شد. در هیات یک آدم، رشید بود. در برابر چشمان حیران ما و زیر فشار خرد کنند صدای قلب ما شروع به چرخش کرد و برابر هر یک از ما ایستاد و ما را مورد تفقد قرار داد. با مهربانی از ما گذشت و سپس به اتاق دیگر رفت. ما  ایستاده بودیم و یونس یونس از زبانمان نمی افتاد. دیگر همه طاقت از دست داده بودیم و افتادیم . و من در این اندیشه بودم که مگر قلم خود شهید بتواند این ظهور را بنویسد. حاج یونس در هیبت نوری طلایی به اتاق باز آمد و به همان ملایمتی که ظاهر شده بود، محو شد. دلم نمی خواست چراغ روشن شود. دلم می خواست درآن ظلمات روشن تر از نور، سر به سجده سایم و فریاد زنم: عنده ربهم یرزقون.
حاج یونس زنگی آبادی در سال 1340 در خانواده ای مستضعف و متدین در روستای« زنگی آباد» کرمان به دنیا آمد. پدرش، ملاحسین، مردی مومن و عاشق اهل بیت بود. سنگ صبور یونس در سن هفتاد و پنج سالگی از دنیا رفت، یونس دوازده سال بیشتر نداشت که یتیم شد. پس از پدر؛ مادر خانواده، قمر خانوم،  با سختی و مشقت برای تامین معاش زندگی همت کرد. یونس نیز برای کمک به خانواده بعد از مدرسه یا به جالیز خیار کربلایی احمد می رود یا سری به جالیز هندوانه مشهدی عباس می زند، یا به پسته تکانی می رود و یا در شخم زدن زمین و برداشت محصول به اهالی کمک می کند. او حتی به کار سخت خشت مالی می پردازد تا از نظر مالی در تنگنا نباشند. ارادت او به خانواده و مادرش در سال های بعد نیز تداوم دارد. آنجا که وقتی مادر  سکته  می کند،

https://chat.whatsapp.com/FqUBuqCaXzP3KqpBF3eVsH
 ودست، پا و زبانش سنگین  می شود. حاج یونس، یک ماه، علیرغم زخم ها و جراحت های سخت ناحیه شکم، خودش مادر را به دوش میگیرد و برای مداوا  به کرمان می برد. و حتی زمانی که همسرش از او می خواهد تا این کار را به او بسپارد می گوید: این وظیفه من است.  
حاج یونس با پیروزی انقلاب اسلامی به کردستان رفت و در سال1360  لباس سبز پاسداری را رسماً به تن کرد. تدبیر، اخلاص و شجاعت او در عملیات‌‌‌هایی چون فتح‌المبین، بیت‌المقدس، والفجر مقدماتی، رمضان، خیبر و بدر باعث شد تا سردار قاسم سلیمانی، فرمانده وقت لشکر ۴۱ ثارالله کرمان، حاج یونس ۲۳ ساله را‌ به فرماندهی تیپ امام حسین (ع) لشکر ۴۱ ثارالله کرمان برگزیند. با شکوه ترین فراز زندگی او در روز بیست و پنجم دی ماه سال 1365 در شلمچه رقم خورد. او با تأسی از مولایش حسین(ع) و همچون علمدار کربلا ، شهد شیرین شهادت را نوشید و مصداق آیه «عند ربهم یرزقون»  شد. در مورد شهید حاج یونس زنگی آبادی همین بس که سردار قاسم سلیمانی در باره اش گفت: وقتی حاج یونس در خط بود، انگار نه یک لشکر که چند لشکر در خط بود. او در هر خطی بود احساس می کردم امکان ندارد آن خط شکسته شود

وایت نویسنده کتاب خاطرات شهید زنگی آبادی از ظهور دوباره شهید پس از شهادتش/ عجیب ترین خاطره از شهید دوران دفاع مقدس


صدای زنگ تلفن من  را به خود آورد. بی اهمیت به صدای زنگ مشغول جمع آوری ورقه ها شدم. باز هم صدای زنگ. ورقه ها را جمع می کردم و به درون کارتن می انداختم. بازهم صدای زنگ تلفن. روزهای گذشته را با خود مرور می کردم. بازهم صدای زنگ تلفن. از آقای کرمانی درخواست کرده بودم نگارش زندگینامه یکی از سرداران را به من بسپارد. باز هم زنگ تلفن. آقای کرمانی مسئول چاپ کتاب های مربوط به کنگره بزرگداشت سرداران بود. باز هم زنگ تلفن. آن روز یک کارتن پر از برگه داده بود دستم. بازهم زنگ تلفن. برگه ها مجموعه ای  از گفتار خانواده، دوستان و همرزمان سرداری شهید بود. بازهم زنگ تلفن. با مطالعه برگه ها وا رفتم. باز هم زنگ تلفن. نا امیدانه احساس کردم این همه خاطره از شهید قابلیت تبدیل شدن به اثری داستانی را ندارد. بازهم زنگ تلفن. از طرفی پروین، لیلا و سهیلا با دیدن کارتن دلخور شده بودند.باز هم زنگ تلفن. میدانستند تا چند وقتی که نگارش کتاب را در دست دارم من را بسیار کمتر خواهند دید. بازهم زنگ تلفن. اما چه کنم ؟ زندگی خرج دارد؟. باز هم زنگ تلفن. باید کاری کنم تا داستان جذاب شود. باز هم زنگ تلفن. می توانم از تجربه ای که در نگارش دارم برای خلق داستانی جذاب استفاده کنم. باز هم زنگ تلفن. حال آدمی را داشتم که بین زمین و آسمان معلق است. باز هم زنگ تلفن. و این زنگ تلفن. چه سماجتی دارد. باز هم زنگ تلفن. احتمالاً یکی از خوانندگان است.باز هم صدای زنگ تلفن. و باز هم ....... این بیست و پنجمین بار است که صدای تلفن بلند می شود. تعداد زنگ ها را شمرده بودم.گوشی را برداشتم.

سلام علیکم. بفرمایید.....

علیکم سلام. می خواستم بگویم شما می توانید برای رفع این به ظاهر مشکل، از صناعات داستانی برای پرداختن به خاطرات استفاده کنید و جای دست بردن در آن کاری کنید که خواندنی تر شود .

حیرت زده شده بودم.  او چه کسی است که ذهن من را می خواند؟!!

شما؟

من زنگی آبادی هستم.

ببخشید. کی؟!

یونس زنگی آبادی.

خشکم زده بود. سریع گوشی را گذاشتم. با چشمانی از حدقه در آمده به پنجره خیره شده بودم. زل زده بودم به دو چشم که در میان تاریکی هویدا شده بود. دو چشم پر فروغ و مهربان در طرح محوی از یک سر.  دو چشم پر از لطافت و لبخند. حسی که داشتم حیرت بود نه ترس. فضا بسیار دوستانه بود.  دوباره زنگ تلفن به صدا در آمد. بی اختیار گوشی را برداشتم. من خوابم یا بیدار؟
دوباره همان صدا بود. سر تا پا گوش شده بودم.

من برای ترساندنت نیامده ام. بلکه برای ادای حقی که بر ذمه توست آمدم. هر عباسی یک حسین دارد و هر حسینی یک زینب و هر زینبی، شمشیری است در نیام که باید برآید. من این شمشیر را در دست تو می گذارم. زیرا از خدا خواستم که یک بار چون عباس شوم و یک بار چون حسین. به وقت عباس شدن بی دست شدم و به وقت حسین شدن بی سر. مرا از پاهایم شناختند. این ها را می دانی......خوانده ای ...

یعنی من انتخاب شده ام؟

ما خود را تحمیل نمی کنیم. بلکه در دل ها جا می کنیم.

باید چه کنم؟

حق را ادا کن .حق این اثر آن است که مرا طوری در یادها برانگیزد که در قیامت برانگیخته می شوم. کامل، نه شرحه شرحه، آن طور که در دنیا شدم. اگر حسین را سر بریدند و عباس را دست، آنان قیامت نه با سر و دست بریده که با اندام کامل خویش برانگیخته خواهند شد و من نیز که مرید آنان بوده ام، چنینم. پس تو خاطرات مرا که چون جسم دنیایی ام شرحه شرحه است،  همچون جسمی که در قیامت برانگیخته می شود، به اندام کن. با سر و دست . بخواهی می توانی .

می خواهم. پس حتماً می توانم.

مرا نه ناظر خود، که خواننده ای فرض کن که با کلمه به کلمه تو پیش می آید. به هر جمله ات قد می کشد. اگر کتاب تو جسم باشد، من روح آنم .

من مفتخرم .

از تعارف کم کن.

حرف دلم را زدم .

برای آن که به مکان مسلط شوی ،به روستای زنگی آباد برو ...

آیا ارتباط یک طرفه است ؟

همین طور تلفنی ؟

تو اراده کن من می آیم. به هر صورتی که بخواهم. من اذن از خدا دارم . منبرای زینب شدن اجازه گرفته ام.

ناگهان تلفن شروع کرد به بوق ممتد زدن. گوشی را گذاشتم. حجمی از سوالات به من حمله ور شد. یعنی خواب می دیدم؟ واقعاً او سردار شهید، حاج یونس زنگی آبادی بود؟ درباره این واقعیت با چه کسانی مشورت کنم؟ چه کسی باور می کند شهید با من تماس تلفنی داشته است؟ چه کسی باور می کند خیره شدن من به دو چشم مهربان و خندان را؟ به هرکسی توضیح دهم باید برایش قسم جلاله بخورم. آخر باور کردنی نیست. باید اولین کاری که می کنم از مخابرات پیگیر تماس شوم.
تمام شب واقعه را مرور می کردم. صبح اولین کاری که کردم پیگیر تماس شدم. حتی در حوالی آن ساعت هیچ تماسی ثبت نشده بود.! از طرفی 25 مرتبه زنگ خوردن گوشی اتفاقی غیرممکن بود. از نظر قانونی اگر زیر 25 مرتبه تماسی گرفته شود و پاسخ ندهیم. گوشی اشغال شده و قطع می شود.
عقل و عشق حکم می کرد به اتفاقات آن شب اعتماد کنم. فصول کتاب در حال تکمیل است. با اتوبوس راهی روستای زنگی آباد شدم. روستایی در 20 کیلومتری کرمان. در جاده زرند. به روستا که رسیدم یک لحظه دوباره شک شیطانی به سراغم آمد. این چه کاری ست که من کردم. شاید خیال بوده شاید..... هنوز شاید ها کامل نشده بود که دوچرخه سواری جلوی من ایستاد.

سلام علیکم. آقای صفایی؟

علیکم سلام. بله. شما؟

چشمانش پر از اشک شد و گفت: من مرتضی هستم. برادر شهید حاج یونس زنگی آبادی. از دوچرخه پیاده شد و من را در آغوش کشید و گفت: بفرمایید برویم منزل. شما مهمان حاج یونس هستید. قدمتان سر چشم. دیشب حاج یونس به خوابم آمد و گفت: که این ساعت به پیشواز شما بیایم!

دیگر تمام اتفاقات عجیب داشت برایم عادی می شد. مطمئن بودم عجیب تر هم خواهد شد. مهمان همسر و فرزندان شهید شدم. مصطفی و فاطمه فرزندان شهید بودند. وقتی فهمیده بودند فرستاده ای از طرف پدر می آید برای دیدنم لحظه شماری کرده بودند. اکنون در فضای گرم و صمیمی حیاط منزل در کنار برادر شهید و دو فرزند شهید بودم. سر صحبت را با فرزندان شهید باز کردم. پرواز کبوتری که روی دیوار حیاط نشست توجه همه ما را به خود جلب کرد. با خود فکر کردم شاید حاج یونس این بار در کسوت کبوتری ظاهر شده. مصطفی و فاطمه  همزمان گفتند: چه کبوتر قشنگی!. مصطفی سه ساله بود و فاطمه ده ماهه که پدر شهید شد. این جمله را مصطفی آنچنان با حسرت و سوزناک گفت که فاطمه زد زیر گریه. برای این که دختر شهید را آرام کنم، گفتم: پدر شما شهید است. شهداء زنده اند. دست پدران شما بسیار باز است. می توانند هر حاجتی که داشته باشید را برآورده کنند. ناگهان فاطمه وسط حرفم دوید و گفت: هر حاجتی؟ یکه خوردم. گفتم: تا آن جایی که بتوانند. البته بستگی به حاجت دارد. فاطمه گفت: تنها آرزوی من دیدن پدرم هست. ناگهان کبوتر پرواز کرد و روی شانه فاطمه نشست و نوکش را به گونه های فاطمه کشید. همه تعجب کرده بودیم. ولی من یقین داشتم که این کبوتر، سفیر شهید است.
خبر در روستا زود می پیچد. خبر ورود نویسنده ای که به زنگی آباد آمده تا درباره حاج یونس کتاب بنویسد. آقا مرتضی گفت: که خبر از اینجا به کرمان هم رسیده و عده ای از دوستان و همرزمان حاج یونس پیغام داده اند که امشب بعد از شام می آیند اینجا برای شب نشینی، و نقل مجلسمان هم حاج یونس خواهد بود. گفتم عالی است و با وجود آنها جای خالی خاطراتی که درباره حاجی خوانده ام، پر می شود. حضور همرزمان حاج یونس برای پی بردن به  وجوه نظامی شخصیت او بسیار ضروری است.
دارم کلافه می شوم که چرا در این همه فصولی که از سر گذرانده ام، حاج یونس خودی نشان نداده است؟ آیا در این همه اشتباهی وجود ندارد که او تصحیح کند؟ حاجی جان، با تایید کار تا اینجا به من برای ادامه قوت قلب می دهی؟ پس چرا خودی به من نمی نمایی؟ تویی که به جسم کبوتری در می آیی تا ....
ناگهان برحاشیه دستنوشته من این خطوط پدیدار شد :

بسم الله الرحمن الرحیم
1-اگر شما انتخاب شده اید، به دلیل روش تحلیلی کار شماست. پس انتخاب شما همان تایید کار شماست.
2-اشتباهی صورت نگرفته است که مجبور به دخالت شوم جز آنکه شفای مادرم بیشتر از آنکه رحمت خداوند بر من و برادرم مرتضی باشد ، بر پدرم بوده است، زیرا خداوند نمی خواست زندگی بر او بیشتر از آن سخت شود. مرگ همدم در طاقت او نبود و چون فردی صالح بود، خداوند بر او این رنج را نپذیرفت.
3-درست است که پس از مرگ پدرم ، من مرد اول خانه شدم ، اما مادرم قوی تر از آن بود که به من متکی باشد.
4-مبادا حق مرتضی ضایع شود. او در بیشتر کارها پس از مرگ پدرم همراه و کمک من بود.
5-در نوشتن محکم باشید و جز به رضای خدا نیندیشید ، زیرا بسیاری از دقایق در زندگی من وجود دارد که متأسفانه به رضای دیگران اندیشیده ام که رضای خدا در آن نبوده است. پس شما به حذف آن دقایق همت کنید،‌هر چند خداوند مهربان از هر آنچه قصور در زندگی من بوده است، در گذشته است.
                                                                                                                                                       والسلام
 
از شدت هیجان چنان می لرزیدم که ترسیدم قلبم تاب نیاورد. آقا مرتضی را صدا کردم و با چشمانی اشکبار دستخط حاج یونس را نشانش دادم و گفتم : این دستخط را می شناسید؟
با دقت نگاه کرد و ناباور به من خیره شد. گفت: خط حاج یونس است! و حیران به خط نگاه کرد و باز به من.
پرسید: این را از کجا آورده اید؟

https://chat.whatsapp.com/FqUBuqCaXzP3KqpBF3eVsH
او پس از شنیدن توضیح من آنقدر هیجان زده شد که نوشته شهید را با خود برد و لحظاتی بعد صدای گریه و فریاد زن ها و بچه ها بلند شد. همسرش نام او را صدا می زد و فرزندانش بابا بابا  می کردند. من  که قادر به حفظ اشک هایم نبودم، به این فکر می کردم که چرا حاج یونس برای ارتباط برقرار کردن با من از روش های غیر معمول استفاده می کند؟
آمدن به خواب امری طبیعی تلقی می شود ، اما تلفن زدن و بر کاغذ نوشتن و در جسم یک کبوتر حلول کردن هر چقدر هم که ملموس باشد و به چشم خود ببینی و به گوش خود بشنوی ، باز هم باورش برای کسی که ندیده است، سخت است. ناگهان صدای حاج یونس را شنیدم.  نه از روبرو یا از پشت سر، که از همه جهات.  به هر سو که می چرخیدم ، در وضوح صدا تغییری احساس نمی کردم:
بستگان و دوستان را به همان خوابشان رفتن کفایت است،‌ اما تو که راوی منی،  باید حضور مرا احساس کنی و لمس کنی و دریابی که آنچه نامش عند ربهم یرزقون است، چیست؟ که اذن خداوند به شهید تا به کجاست؟ که شهید عزیز کرده خداوند است و هر شهید بنا به درجه اش نزد حق تعالی می تواند تا آنجا پیش رود که علاوه بر حضور در خواب به حضور در بیداری نیز اقدام کند تا مایه عبرت غافلان گردد. تا این دنیای فانی را که کفی بر دهان ابدیت است، به هیچ گیرد و بداند آنچه حقیقی است؛ ‌نه دنیا، که آخرت است. پس تو روایت کن مرا، آنچنان که به قدرت لایزال حق تعالی دنیا را در مشت دارم و دلم برای دنیا زدگان سخت می سوزد که غافلانند....
زانو زدم و دست هایم را دراز کردم تا به دستانی که می دانستم دست دراز شده ام را رد نمی کنند، لمس شوم. شروع کردم به گریه کردنی سخت و به صدایی بلند که تاب نگه داشتن نفس را در سینه نداشتم. گفتم: حاجی جان، شفاعت ما یادت نرود... و سر بر سجده گذاشتم و نالیدم : دریغا...

بعد از شام مجلس را با حضور حاج قاسم سلیمانی، خوشی، محمد زنگی آبادی و نجف زنگی آبادی آغاز کردیم. همرزمان حاج یونس حامل سلام از خیل دوستانی بودند که  نتوانسته بودند در این جلسه حضور یابند. من توضیح دادم که اداره جلسه با خود شهید است. تمامی تصمیم گیری ها با اوست. در واقع او خود نویسنده خاطراتش است.

https://chat.whatsapp.com/FqUBuqCaXzP3KqpBF3eVsH
آقای خوشی گفت: اگر دستخط حاج یونس را ندیده بودم و اگر جوهرش به این تر و تازگی نبود  هیچکدام از این اتفاقات را باور نمی کردم. اما حالا هر چه بگویید باور می کنم . اگر بگویید اینجاست، شک نمی کنم. اگر بگویید الان ظاهر می شود و خود را به ما که آرزوی دیدارش را داریم، نشان می دهد. باور می کنم و به احترام حضو رش می ایستم و منتظر می مانم تا ظاهر شود. آنچه آقای خوشی گفت، مرا لرزاند و آن طور که آماده ایستاد که انگار قرار است حاج یونس ظاهر شود. به نظرم آمد که شدنی است. می شود. باور حضور فیزیکی شهید آن قدر جدی شد که همه بر خواستند. حاج قاسم گفت: ما شک نداریم. نجف آقا گفت: دیدن چنین چیزی کم نیست. محمد آقا گفت: معجزه است. اندام آقای خوشی از شدت گریه بی صدا تکان می خورد. .صدای گریه زنها که از اتاق برمی خواست ،او هم صدای گریه اش را رها کرد. همه بی اختیار نام شهید را صدا می زدیم. من می گفتم: حاجی ...حاج یونس عزیز. نجف آقا فریاد می زد: :یونس جان ... آقا مرتضی می گفت: برادر. حاج قاسم او را حاجی جان می خواند. صدای همسر شهید که او را حاج آقا خطاب می کرد اتمام حجتی بود بر باوری که تبدیل به یقین شده بود. و حالا فرزندان معصوم شهید پدر را صدا می زدند. فاطمه حین دویدن به سمت اتاق زن ها با چشمانی گریان می گفت: بابا...بابا... و مطصفی با دستهایش اشکهایش را پاک می کرد و زمزمه می کرد: بابا جان... بابا جان.... دیگر گریه زنان، شیون شده بود و صداهای ما فریاد. من فریاد زدم: :حاجی ...تو را به شهادتت قسم که اگر اذن داری، خودت را برما نمایان کن. حتی یک لحظه. که ببینیمت ...لمست کنیم ...متبرک شویم ...
 ناگهان چراغ پر نور شد و خاموش شد. همه جا ظلمات شد. فقط صدای شیون و فریاد به نام حاج یونس بلند بود. آن همه تاریکی به ظهور نوری ملایم، روشن شد و بیشتر و  بیشتر رنگ گرفت تا به رنگ طلایی حضور شهید متوقف شد. در هیات یک آدم، رشید بود. در برابر چشمان حیران ما و زیر فشار خرد کنند صدای قلب ما شروع به چرخش کرد و برابر هر یک از ما ایستاد و ما را مورد تفقد قرار داد. با مهربانی از ما گذشت و سپس به اتاق دیگر رفت. ما  ایستاده بودیم و یونس یونس از زبانمان نمی افتاد. دیگر همه طاقت از دست داده بودیم و افتادیم . و من در این اندیشه بودم که مگر قلم خود شهید بتواند این ظهور را بنویسد. حاج یونس در هیبت نوری طلایی به اتاق باز آمد و به همان ملایمتی که ظاهر شده بود، محو شد. دلم نمی خواست چراغ روشن شود. دلم می خواست درآن ظلمات روشن تر از نور، سر به سجده سایم و فریاد زنم: عنده ربهم یرزقون.
حاج یونس زنگی آبادی در سال 1340 در خانواده ای مستضعف و متدین در روستای« زنگی آباد» کرمان به دنیا آمد. پدرش، ملاحسین، مردی مومن و عاشق اهل بیت بود. سنگ صبور یونس در سن هفتاد و پنج سالگی از دنیا رفت، یونس دوازده سال بیشتر نداشت که یتیم شد. پس از پدر؛ مادر خانواده، قمر خانوم،  با سختی و مشقت برای تامین معاش زندگی همت کرد. یونس نیز برای کمک به خانواده بعد از مدرسه یا به جالیز خیار کربلایی احمد می رود یا سری به جالیز هندوانه مشهدی عباس می زند، یا به پسته تکانی می رود و یا در شخم زدن زمین و برداشت محصول به اهالی کمک می کند. او حتی به کار سخت خشت مالی می پردازد تا از نظر مالی در تنگنا نباشند. ارادت او به خانواده و مادرش در سال های بعد نیز تداوم دارد. آنجا که وقتی مادر  سکته  می کند،

https://chat.whatsapp.com/FqUBuqCaXzP3KqpBF3eVsH
 ودست، پا و زبانش سنگین  می شود. حاج یونس، یک ماه، علیرغم زخم ها و جراحت های سخت ناحیه شکم، خودش مادر را به دوش میگیرد و برای مداوا  به کرمان می برد. و حتی زمانی که همسرش از او می خواهد تا این کار را به او بسپارد می گوید: این وظیفه من است.  
حاج یونس با پیروزی انقلاب اسلامی به کردستان رفت و در سال1360  لباس سبز پاسداری را رسماً به تن کرد. تدبیر، اخلاص و شجاعت او در عملیات‌‌‌هایی چون فتح‌المبین، بیت‌المقدس، والفجر مقدماتی، رمضان، خیبر و بدر باعث شد تا سردار قاسم سلیمانی، فرمانده وقت لشکر ۴۱ ثارالله کرمان، حاج یونس ۲۳ ساله را‌ به فرماندهی تیپ امام حسین (ع) لشکر ۴۱ ثارالله کرمان برگزیند. با شکوه ترین فراز زندگی او در روز بیست و پنجم دی ماه سال 1365 در شلمچه رقم خورد. او با تأسی از مولایش حسین(ع) و همچون علمدار کربلا ، شهد شیرین شهادت را نوشید و مصداق آیه «عند ربهم یرزقون»  شد. در مورد شهید حاج یونس زنگی آبادی همین بس که سردار قاسم سلیمانی در باره اش گفت: وقتی حاج یونس در خط بود، انگار نه یک لشکر که چند لشکر در خط بود. او در هر خطی بود احساس می کردم امکان ندارد آن خط شکسته شود

---

این خاطره از زوایای مخلف برایم جالب وجذاب بود بر خود وظیفه دانستم انرا نشر دهم شاید برای شما هم جذاب باشدوخواندنش خالی از لطف نیست.

یکی دیگر از سنت های دیرینه مردم این روستا پختن شلغم-سیب زمینی-وحتی چغندر با روش خاصی بنام کلوغوگ است به این صورت که وقتی کشاورزان زمنهای خود را که سیب زمینی یا شلغم کاشته اند را می کنندکلوخهایی از گل زمین بوجود می اید را جوانها یا بزرگتر ها مثل قلعه ای کوچک روی هم می چینند وداخل ان اتش روشن می کنند تازمانیکه کلوخاحسابی از حرارت سرخ شود .در اخر سیب زمینی وشلغم را داخل ان میریزند وحرم ساخته شده را روی هم می کوبندوباگلهای داغ روی سیبزمینی ها را می پو شانند وحدود نیم ساعت صبر میکنند وانگها سیبها را با تکه چوبی از زیر گلها خارج می کنند .قبل از هرچیز وبیش از لذت خوردن سیب زمینی اتشی از یک کارگروهی وتفریحی که از انجام مراحل مختلف ان عایدشان می شود لذت مب برند

خالی از لطف نسیت هراز گاهی خاطره ای قابل ذکر ازخودم یا دوستانم از گذشته های دور برایتان تعریف کنم.

درمنزل قدیمی پدریم اطاقی بود که ما به ان کارگاه می گفتیم.شاید بپرسید چرا کارگاه مگر چه کاری انجام می شد؟

بله این سوال بجاست.در این اطاق به اصطلاح کارگاه دو یا سه دستگاه قالی بافی دست باف فعال بود واز انجاییه من خواهر نداشتم ومادرم هم قالی بافی نمی کرد .درازای هر دستگاه قالی بافی سه تن از دختران جوان یا نوجوان روستا برای پدر من قالی بافی می کردند.(من برای حفظ حرمت انها اسامی را کلا تغییر میدهم )

البته لازم به یاد اوریست سه نفر دیگر از هم سن وسالان پدرم هم با او رقیب بودندوقالی باف داشتند .به همین دلیل ودر عالم رقابت گاهی پیش می امد قالی بافان یکدیگر را با وعده وعید فریب داده وبه سمت خود می کشیدند.

یکی از همان رقابت ها قالی باف جوانی بنام فاطی را شخصی بنام علی ربوده وبه نزد خود برده بود.به همین دلیل سایر قالی بافان درحین کار ودرست وقتی درگیر کار بودند شعری را که به همین دلیل ردیف کرده بودند با صدای بلند واهنگ خواص زمزمه میکردند .این موضوع برای من که پسرکی شاد وکنجکاودرسن 8-9 سالگی بودم جذاب وبه یاد ماندنی بود.

موضوع یا داستان ان شعر از این قرار بود که روزی خبر دار می شوند فاطی که تازگی از انها جدا شده بود وبرای علی قالی بافی میکرد اشتباهی مرتکب شده بود ورنگ لاکی دوال(دوال بخش کناری وحاشیه قالی می باشد)را برده بود وسط قالی بافته بود. وچون مینی بوس روستا هم خراب شده بود .اوستای او همان علی نتوانسته بود برود رنگ لاکی از شهر بیاورد.  وامده بود از پدر من درخواست رنگ لاکی کرده بود.دوستان قالی باف فاطی که از اودلخور بودند نه رنگ به دادند واین شعر را مرتب می سرودتد ومی خندیدندوشادی بودند.

این فاطی شلوزار --------لاکی پهلو دوال --------رفته بافته میون کار -------اون علی بیچاره ------دیگر لاکی نداره--------- ماشین خط هم نیومد که بره لاکی بیاره.

دربین تمامی رسم ودسومات بعضی از انها خاص اینر منطقه بوده است ودر حال حاضر هم به ورطه فراموشی سپرده شده.     1-مثل چرچین در اوردن= بدینصورت بود که اگر شخصی به بیماری خاص وصعب العلاجی مبتلا میشد زن یا مردی قد بلند با پوشیدن لباس وچادر های مشکی وکاملا پوشیده به شکلی که اصلا صورت اومشخص نباشد.وزیر ان چادر یک غربال بزرگ گرد قرار میداد وباعث میشد شکل وشمایل خاص وترسناکی پیدا کند .ترکه باریک وبلند هم بدست میگرفت بنحوی که بیننده خیال میکرد وی سوار بر اسب است .هر کس در ان حالت سر راه اوسبز می شد باترکه ای که در دست داشت به او حمله میکرد وتا ولیمه ونذری از او دریافت نمی کرد رهایش نمی نمودوردهایی هم می خواند . مردم اعتاقاد داشتند باعث رفع چشم زخم وبلیات می شود وبهبودی می یابد .در بسیاری از مواقع بیمار بهتر میشد .البته شاید نه برای مراسمی که اجرا شده.واین سناریو چرچین در اوردن نام داشت که البته من اطلاعی از ریشه فرهنگی این موضوع ندارم.

---

دیگر بازیهای محلی که میشود نام بدشامل:
1-چش گلیزوگ

2-هفت سنگ

3-کامست

4-وسطی

بیزخوردن

6-موش درا گربه سفیله---درنیای مولت رو میگیره

7-ترنا یا همان شاه ووزیر با دستمال یزدی

8-کون غیلیزوگ

9-تیله بازی

---

دربین دختران هم1- دسینه دوره کردن-2-بیز بستن3-روزسیزده نوروز سبزی گره زدن وزمزمه این بیت

سیزده روکردم تو کدو ---درش زدم مشتی جودو---آقد قدو آقدقدو

---

---

 

دربیداخوید هم مثل سایر روستاهااصلت طایفه ها بر اساس تقسیم بندی اب ان روستاقابل دسترسی می باشد. ولی در حال حاضر این موضوع چندان صدق نمی کند چون تغییر وتحول ورفت وامد ..اذواج وبده بستانهای زیادی صورت گرفته واز این طریق چندان قابل استناد نیست.بعضی از فامیلیها هم بدلیل زادو ولدوزایش دختر نسل پسری انها از جایی قطع شده.وبعضی هم

بدلیل مهاجرت تداوم نداشته است.
1-احمدی-ایمیغی(علمی)

2-باقری

3-حاجی حسینی-----حاجی خلیلی

4-حاجی ابراهیمی

5-جلالی تورانپشتی

6-جوهری

7-رضایی

8-رضوی

9-رحیمی----------------میررحیمی
10-رنجبرناصر اباد

11-صادقی

-فاتحی فیض ابادی

13-شیوه کش(فتوحی)

14-لطفی

15-کریمی(میرعلی)

16-قدیری شکاری

17-قدیری بیداخویدی

18-غفوری

19-میرعلی-------------------------مهر علی

20-سلمانی 21-میر رحیمی--22-رحیمی---23-میر جلاالدینی--24-اردانی--25-هادیی--26-عز ابادی---27-جوادی

---

قبل از هر چیز از کلیه دوستان بابت مطالب مندرج عذر خواهی میکنک که اگر فامیلی را فراموش کرده ام ویا توضیحی که داده ام بنحو دیگری شنیده اید زیرا من هم بر اثاث شنیده ها نگارش کرده امواز طرفی از درج بعضی واقعیت ها وشنیدها امتناع میکنم که باعث رنجش وسوتفاهم شخص یا اشخاصی نشوم.

گفته شده بعضی از فامیلی ها به مرور زمان وبه دلایل مختلف در زمانهای دور ونزدیک به بیداخوید مهاجرت نموده وماندگار شده اند.بعضی هم پس از اذدواج ناچارا ویا از روی میل سکنی گزیده اند.

مثل:رنجبر ها با پسوند ناصر اباد=شاید منظور همان نصر اباد باشد زیرا دربعضی از کتب تاریخی نص باد پیشکوه را ناصر اباد ذکر نموده اند.

2-جلالی تورانپشتی= درگذر زمان وبه دلیل اذواج وهمسایگی.رشد وترقی وابادانی بیداخوید مهاجرت کرده اند از تورانپشت

3-گفته شده میر رحیمی ها ورحیمی ها هم از سانیج به دلایل نامعلومی به بیداخوید مهاجرت نموده اند کما اینکه انها در سانیج وتورانپشت ودیگر بلاد مرتبط رگ وریشه وعشیره دارند ودر ارتباط هستند.

4- صادقی هم از جمله فامیلی هایی است که می گویند از نایین به بیداخوید مهاجرت کرده اند وفقط یک خانواده بودند که هم اینک با زاد وولد واذدواج چندین خانواده شده اند.

5-داستانهایی هم در باره فامیلی لطفی شنیده شده وحاکی از انست که در کهدوییه رگ وریشه داشتند.
6-شیوه کش که به فتوحی تغییر یافته فقط یکنفر دارای این فامیلی بود که از شجره اش مطلبی در دست نیست.

7-همچنین سلمانی

8- رضوی هم گویا از روستای گود شیرادون به بیداخوید امده
درباره دیگر فامیلی های قدیم وجدیددرصورتیکه مطلب صحیح تری دردست دارید با مستندات ارایه نمایید تشکر میکنم.

منطقه بیداخوید به دلایل متعدد درگذشته های دور ونزدیک مورد توجه ییلاق نشینها بوده وهست.وبه همین دلیل زمان حکومت رضا شاه ومحمد رضا شاه که جو ارباب رعیتی برفضای کشور حاکم بود واخانها وخانزاده ها املاک وباغات هر منطقه را بی دلیل ویا با دلیل ویه راحتی ویا بازور تصرف ودر مالکیت خود در می اوردند که بیداخوید هم از مقوله مستثنی نبوده وقریب به تقریب حدود 50 سال جو ارباب رعیتی گلوی بیداخوید را میفشرد چه بسا بعضی از فامیلی ها همراه با اربابهای خود به این منطقه امده وماندگار شده اند.

البته در کتاب تاریخ جدید یزد نوشته ایرج افشار صفحه ای را به بیداخوید اختصاص داده وبه مختصر نوشته است بدلیل قرار گرفتن این روستا درکنار جاده قدیم یزد به شیراز وقتی اسکندر کشور گشایی نموده واز طریق کشتی ودریا به ایران هجوم اورده ولشکریان خود رادر بوشهر پیاده میکندبا تاخت وتاز تااصفهان پیش رفته. داستانی نیز نقل شده که او در طول سفر وجنگهایش به یک نوع بیماری پوستی مبتلا میشود .چون خیلی از بیماریش رنج میبرده ودر حال پیشرفت بود پزشک همراه لشکریانش را احضار وبا ضرب العجل درمان عاجل خود را طلب میکند وان پزشک چون از تشخیص احتمالی ودرمان ان بیماری عاجز می ماند (شاید هم از روی تشخیص درست.)می گوید دوای بیماری شما یک اب وهوای خاص است وقتی به ان رسیدیم شما را مطلع میکنم وفعلا از دستم کاری بر نمی اید.وقتی انها به اتفاق لشکریان واسرا وزخمیها وخدمه به منطقه سرسبز وخرم بیداخوید میرسند مصادف با فصل بهار بوده اب وهای صاف وسالم وخنک  با چشم اندازهای دلفریب وزیبامقابل انها ظاهر میشود وبا یکی دوبار استفاده از اب قنوات وچشمه ها که از دل کوههای سر به فلک کشیده منطقه جاری بوده ان پزشک می گوید قربان ان اب وهوایی را که قرار بود شما را درمان کند همینجاست واسکندر دستور میدهد چندهفته ای را در ان منطقه اطراق کنند . وقتی اسکندر بهبودی نسبی دست می یابد به امرای لشکرش دستور میدهدزخمیها وزن وبچه ها واسرارا با غنایم واسبهای خسته وبیمار با تعدادی از بزرگان لشکرش در بیداخوید بمانند تا هنوز سر بازان وجنگاوران همراهش هنوز عطش جنگیدن وتخریب وغارت دارند به راهشان ادامه دهند ودر برگشت به انها بپیوندند.که طبق نوشته های کتب تاریخی امرا وسربازان چون از جنگیدن وراه طولانی را طی کردن خسته شده بودند بعضا به اوخیانت کرده وبا مقداری از غنایم در اختیارشان متواری میشوند ونوشته شده حتی بعضی از انها غنایم وطلا جاتی را که در اختیار داشته اند درهمان منطقه مدفون میکنند تا از دست راه زنان ودزدان در امان باشد وبه دلایل متعدد یا فراموش شده ویا جای انرا گم کرده اندکه بعدها حتی در همین نزدیکیها افرای بعنوان گنج یافته ومتعلق به خود میدانند حتی صدایش را هم در نیاوردند.

---

 

اهالی بیداخویدتقریبا با لهجه معیار صحبت می کنند اما تلفظ لغات وکلمات را تقریبا نوع خاصی ادا می کنند که باعث میشود لهجه بیداخویدیها متمایز گردد. البته لازم به ذکر است که به جز تعداد محدودی از ساکنین مسن دیگر هیچیک از اهالی از ان لغات وکلمات در گفتگوی روزمره خود بکار نمی برند.مثل::  (او-اب)(اوروسی-کفش)(ترش بالا-ابکش)(تمون-زیر شلواری)     (تال-سینی های کوچکی که استکان ونعلبکی چای همراه باقند در ان میگذارند ومعمولا درمساجد استفاده میشود)(تیشه-وسیله ای برای کندن زمین شبه کلنگ با سری پهن تر وسته ای کوتاهتر)(بالو- هواپیما)(بوز-زنبور)(بشن-بغل-پهلو)(برجین-وسیله ای تقریبا مکانیکی "ساخته شده از چوب وفلز ودارای جایی شبیه به صندلی اتومبیل برای نشستن که این وسیه درقدیم جزو پرکاربرد ترین ومهم ترین وسیله کشاورزی بود وبرای خرد کردن خرمن گندم بکار میرفت =خرمن کوب)(پالون- لباس الاغ-جل خر)(پاردون-بندی که همان پالون الاغ را از پشت محک میکند)(پتنجه- معمولا به جوانی گفته میشود که جسه کوچی داشته باشد وزبر وزرنگ باشد.)(بوکن-اغل گوسفندان که دردامنه تپه ها بصورت دالانی دراز کنده میشد واز امنیت وگرمایش خاصی برخوردار بود)(خارمون-خارش=خامون لاشه خارش بدن)(خرپشته-قسمتی از پشت بام که دارای قوس میباشد)(خسبیدن-خوابیدن)(چاچو-چادیشو)(چادیشو-سفره بزرگ وپهن پارچه ای استفاده برای جمع اوری علوفه)(متینگ- وسیله ای شبیه به تیشه ولی با سر ودسته کمی متفاوت)(ملینگ-پیله شدن -سمج بودن)(موبیز-الک-غربال کوچک) (متکا- بالشت)(وجره -بچه ای که بصورت ممتد وبلند  بلند گریه کند)(وی-جیغ)(نالی-دوشک)واله-وسیله ای بافتنی وکاربردی در کشوارزی توسط الاغ)(راچینه-راه پله)()(دول-دلو ظرف ابکشی)(دوری-بشقاب)(دالون-راهرو).....واله(وسیله ای بافته شده از نخهای پنبه ای کاربرد درکشاورزی وجابجایی خاک وکود)/
 

---

از دوستان خواهشمندم معانی لغات زیر را در بخش نظرات ذکر ودر نشر انها مشارکت کنند.

1-شلوزار

2-کلوزار

3-جل

4-ازغلوگ

5-خومه

6*-اوریز-

7-موال

8-سازو

9-دوری

10-غندوگ
11-درونه
12-کدوری
13-کدرو

14-سوقورمه-سوکولی-هوتوله-اتولوگ-اوتولوگ-سگرمه-دیلاق-هس-پاردون-کروشوگ

---

 

انچه بر این دیار رفت....قدمت تاریخی روستای بیداخوید  حدود 800 سال است .مکانهای تاریخی روستای بیداخوید شامل تل شهدا ( تپه شهدا )، بقعه شیخ علی بنیمان و مسجد جامع قدیم حمام مردانه قدیمی وحمام زنانه قدیمی ودرخت چنار 800 ساله نیز از اثار تاریخی بیداخوید بود که بدلیل سهل انگاری وبی توجهی دست اندر کاران وقت تخریب وبارزشترین وقدیمی ترین حمام با گرمخانه هیزمی وخزینه اب گرم وکف پوش سنگهای مرمر خاص وارزشمنداز دست رفتند.همچنین تعداد زیادی قران دست نوشته وخطی با تواریخ 800 و1200 ساله نیز پاره مفقود وبه قولی ونقل بزرگترها 60الی 70 سال قبل توسط شخصی بی مسولیت سوزانده شده.تعداد زیادی سنگ نوشته وسنگ قبور نیز در این روستا موجود بود که بسیاری از ان توسط سود جویان وسارقین به سرقت برده شده دو فقره از این سنگ نوشته ها ارزشی بالغ بر چند ملیارد تومان وقدمتی بالغ بر 900 الی 1200 سال میداشت.واخر رواق جلویی بقعه شیخ علی بلیمان که قدمت 600 تا 800 سال می داشت تخریب وبجای ان حسینه فعلی ساخته شد. بر مسولین ومتولیان امر واجب است نسبت به حفظ وحراست این اثار باارزش گذشتگان که میراثی برای ایندگان است کوشا باشند.بیداخوید میباشند. شیخ علی بنیمان از عرفا بوده و تاریخ وفات او 781 هجری قمری می باشد. داخل بقعه شیخ بنیمان سنگ نوشته های تاریخی زیبایی وجود دارد.همچنین قابل ذکر است که  زیلوهای پیدا شده در این مکان مربوط به سالهای 927 و 930 هجری قمری و جزو  زیلوهای قدیمی ایران محسوب می شوند.

يك استاد دانشگاه: روستاي بيداخويد تفت در دره‌اي كوهستاني با چشم‌اندازها و مزرعه‌هاي متعدد قرار دارد
يك استاد رشته‌ي جغرافيا دانشگاه يزد گفت: روستاي بيداخويد در دهستان بنادكوك بخش نير شهرستان تفت قرار دارد و فاصله‌ي اين روستا تا تفت 52 كيلومتر، تا نير 24 كيلومتر و تا بنادكوك 10 كيلومتر است. عليرضا زارع شاه‌آبادي در گفت‌وگو با خبرنگار بخش ايران‌شناسي خبرگزاري دانشجويان ايران (ايسنا) در يزد، افزود: اين روستا يكي از سردترين و پرباران‌ترين مناطق استان يزد است كه در يكي از دره‌هاي كوهستاني شيركوه واقع شده است. وي اظهار كرد: روستاي بيداخويد در فصل‌هاي بهار و تابستان، منظرگاه طبيعي بسيار زيبايي دارد؛ ولي به‌دليل نبود برنامه‌ريزي صحيح، مقداري از آب اين روستا در زمستان و پاييز به هدر مي‌رود. او ادامه داد: آب اين روستا توسط قنات‌ها، چاه‌هاي نيمه‌عميق و رودخانه تامين مي‌شود. روستاي بيداخويد نه قنات و تعداد زيادي چشمه دارد و 65 مزرعه و قنات وابسته و متصل به اين روستا هستند. همچنين اين منطقه سه چاه نيمه‌عميق براي اهالي و يك رودخانه‌ي فصلي دارد كه رودخانه‌ي بيداخويد در فصل‌هايي كه ميزان بارش زياد است،‌ آب بيشتري دارد.‌ به گفته‌ي اين استاد دانشگاه روستاي بيداخويد در سال 1365، 697 نفر جمعيت داشت كه به‌دليل فراهم نبودن امكانات شغلي، بخشي از جمعيت خود را در سال‌هاي اخير از دست داد. همچنين جمعيت اين روستا در سال 1382 به 356 نفر كاهش يافت كه در طي اين مدت، رشد جمعيت بسيار منفي بوده است و بايد چاره‌جويي‌هاي لازم براي اشتغال، درآمد و نگهداشت جمعيت در اين روستا انجام شوند. وي تصريح كرد: تخليه‌ي اين روستا و مهاجرت به مناطق ديگر به نفع كشور نيست؛ چراكه روستاي بيداخويد داراي پتانسيل بالايي از نظر منابع آب از جمله 65 قنات و چشمه است. اين روستا، زمين‌هاي كشاورزي و باغ‌هاي فراوان با مناظر و چشم‌اندازهاي طبيعي و تاسيساتي مانند آب، برق، كارخانه و راه ارتباطي نيز دارد. او در ادامه به وضعيت طبيعي اين روستا پرداخت: روستاي بيداخويد در يك دره‌ي كوهستاني با چشم‌اندازها و مزرعه‌هاي متعدد و سرسبز قرار گرفته است كه در بهار و تابستان، آب و هواي مناسب و چشم‌اندازها و جاذبه‌هاي طبيعي متعددي در كنار رودخانه‌ي بيداخويد دارد. زارع شاه‌آبادي با بيان اين‌كه بافت قديم اين روستا از نظر تاريخي اهميت دارد، افزود: اين بافت، مرمت و بازسازي مي‌تواند شود؛ مزار شيخ علي بنميان كه قدمت آن به پيش از قرن هشتم هجري قمري برمي‌گردد، سنگ‌هاي تاريخي با ارزشي دارد كه يكي از اين سنگ‌ها در سال‌هاي گذشته توسط سارقان دزديده شد و پس از پي‌گيري و جست‌وجو، ‌سارقان اين سنگ در تركيه دستگير شدند و سنگ دزديده‌شده به محل اصلي خود بازگردانده شد. اين عضو هيات علمي دانشگاه يزد در پايان اضافه كرد: جاذبه‌هاي طبيعي و امكانات مناسب براي اقامت گردشگران در روستا وجود دارند. اكنون به‌دليل كمبود جمعيت و مهاجرت ساكنان، از مدرسه‌هاي خالي با مجهز كردن به امكانات لازم و وسايل بهداشتي براي اقامت گردشگران مي‌توان استفاده كرد.ر
 

سبوی اب خوری

---

دبه های رویی با کاربری روغن وماست وشیر 

---

مشک(به زبان محلی خیک)

---

داس

---

شفره-جهت تیغ زنی گون وبدست اوردن کتیرا کاربرد داشت

---

دیگ تنوری -جهت پخت انواع اش خصوصا اش جو وکله پاچه استفاده میشود

---

صنوقچه -همراه با جهیزیه عروس تهیه میشد وجهت نگه داری پارچه ها -لوازم شخصی-پول وزیور الات استفاده میشد

---

اسیاب خانگی ساخته شده از سنگ-به زبان محلی دس ساز گفته میشد وبرای اسیاب کردن وبلغور کردن دانه ها خصوصا گندم کاربرد داشت.

---

چرخ نخ ریسی- یا چخهکان-ودیگر وسایل مرتبط اعم از دوک-ماسوره-وغرغره میباشد

---

صنایع دستی ووسایل کاربردی قدیمی دیگری از قبیل سماور زغالی ونفتی-چراغ موشوگ-یا چراغ فیتیله ای نفت سوز-چراغ پیه سوز-چراغ طوری-طاس ودولوچه-کاسه کشمال-دیگ سنگ-دوره یا دبه های سفالی-فرغون بیل وکف بیل- تیشه -موتینگ-شن کش-وبسیاری ابزار ولوازم دیگر

---

 

 

اماکن دیدنی
علاوه بر اماکن تاریخی روستا، تعدادی مکان طبیعی زیبا و دیدنی مستعد برای گردشگری نیز در روستای بیداخوید و اطراف آن  وجود دارد که از آنها می توان چمن ، برفخانه ، شورگ (چشمه های جوشان با اب شور ومعدنی با کاربری درمانی)و کنج چشمه را نام برد.

چمن محدوده ای سرسبز و پر آب می باشد که شامل چندین باغ و چشمه و پوشش سبز اطراف چشمه ها می باشد.

برفخانه شکافی در کوههای اطراف بیداخوید است که بعضیمواقع  تا آخر تابستان در آنجا می توان برف یافت.

شورگ منطقه ای است که در آن تعداد زیادی چشمه های جوشان کوچک قرار دارد که آب آن املاح فراوانی دارد . بعد از مدتی در محل این چشمه ها در اثر رسوب املاح تپه های کوچک و زیبای سنگی پدید آمده است که مناظر زیبایی را خلق کرده اند.وطبق نظر کارشناسان این چشمه ها ضمن اینکه چشم انداز فوق العاده ای برای گردشگران دارد اب واملاح حاصل از جوشش چشمه ها کاربرد درمانی نیز دارد.

کنج چشمه هم یکی از منابع اصلی آب بیداخوید و محل تامین آب شرب لوله کشی روستا می باشد.

( برفخانه و شورگ از نظر جغرافیایی احتمالا جزو روستاهای دیگر باشد اما به دلیل نزدیکی به روستای بیداخوید و معروف بودن بین مردم روستا به آنها پرداخته ایم )

چمن

برفخانه

 

کنج چشمه

 

 

مزارع و محصولات کشاورزی
عمده درآمد مردم روستا از طریق کشاورزی ودامداری می باشد. روستا دارای مزارع زیادی در فاصله های دور و نزدیک نسبت به روستا می باشد که می توان از  اِشکَفت ، کِشبون ، بیدَخون ، بیدَک ( بیدُگ )،  اِشکِستِه ها ، گُنبَدَک( گُنبدُگ ). مورُگ . نیمورجو . پَشَمَوک ( پَشَمُوگ )، زرگین ناز گستان -حسین اباد-حسن اباد- مزرعه محمد جعفر-برنگوگ-شوروگ رزیکس لرد تلوگا-احمد اباد-جلیل اباد-مزرعه سیدها(شعبون مانده)و  عیدل.-عشق اباد-مزرعه استاد خلیل-و..  را نام برد.  از عمده ترین محصولات کشاورزی درختی  روستا می توان از  بادام ، گردو  ، توت ، سیب ، زردآلو را نام برد. محصولات جالیزی مانند خیار ، کدو ، هندوانه  ، سیب زمینی و شلغم نیز بصورت محدود و در حد مصرف اهالی کشت می شود.محصولات دیگری از قبیل زرشک-گل محمدی-زیره وبالغ بر صد ها نوع دیگر گیاهها که کاربرد دارویی دارد نیز یافت وکشت میشود.

---